قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ایدل چو ممکنست که روزی بشب بری کایام جز بکام تو یک گام نسپرد

2 نومید بس مباش بشادی گذار عمر شاید که عمر تو هم از آنگونه بگذرد

1 ای وزیری که بر رای جهان آرایت هیچ رازی پس این پرده پیروزه نماند

2 با چنان رای و رویت عجب ار بیخبری زانکه در مزو دمن توشه یکروزه نماند

3 وانگهی طعنه زنندم که فلان میخواراست چون خورم می که مرا وجه منی بوزه نماند

4 بسکه دریوزه کنان وام زهر در جستم بسر خواجه که در پای رهی موزه نماند

1 ایدل چه میکنم وطنی را که اندرو هر دم هزار غصه ز هر سو بمن رسد

2 در تیه آرزو دهن آز بسته ام نگشایم ار بمن همه سلوی و من رسد

3 دنیا کرای آن نکند کز برای آن بر دامن ضمیر غبار زمن رسد

4 حقا که از دو کون ملالت بود مرا گر حکم او بمن بسپاس و بمن رسد

1 ایدل آگه نیستی کز پیکرت باد فنا ناگه انگیزد غباری چون ز میدان گرد گرد

2 ز ابر خذلان ز مهریر قهر چون ریزان شود هر که دار برد طاعت جان ز دست برد برد

3 وانکه دارد اقتدار خیر و فرصت فوت کرد چون بمرد آن ناسپاس بیخرد نا مرد مرد

4 مرد آن باشد که بخشد سیم و زر در زندگی سیم و زر سودی ندارد آنزمان کو مرد مرد

1 اول نظرم کامد بر دنبه لرزانش گفتم که ازو هرگز یک موی کجا روید

2 چون پشم دمید از وی گفتم که چه شد گفتا هر جا که رود آبی ناچار گیا روید

1 اگر باید ایدل که تا آبروی میان بزرگانت باقی بود

2 مجو نان اگر حاتمت نان دهد مخور آب اگر خضر ساقی بود

1 بدان گروه بخندد خرد که بر بدنی که روح دامن ازو درکشید میگریند

2 همه مسافر و آنگه ز جهل خویش مقیم بر آنکه پیش بمنزل رسید میگریند

1 بمیدان اظهار مردانگی بنزد خردمند مرد آن بود

2 که نارد بیاد آنچه ناید بکار خود از حسن اسلام مرد آن بود

1 بزیارت بر اصحاب مناصب کم رو گر نخواهی که ز اعزاز تو چیزی کاهند

2 همچو باران که نخواهند که بسیار شود ور نیاید ز خدایش بتضرع خواهند

1 بهترین مراتب آن باشد کان بفضل و هنر بدست آید

2 رتبتی کان نباشد استحقاق زودش اندر بنا شکست آید