قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 فرزند خواجه در هنر از خواجه کمترست گر چه بشکل و صورت و هیئت بسان اوست

2 منگر بدانکه این پدرست آن پسر و لیک بس مغز کز بدی نرسد در بهای پوست

3 خاقانی بلند سخن خود مثال این گفتست نکته ئی بشنو ز انکه بس نکوست

4 گیرم که مار چو به کند تن بشکل مار کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست

1 فخر آل مصطفی سید لطیف الدین توئی آنکه پیش رأی پیرت عقل اول کودکیست

2 با صفا از کوکب دری نعلین تو شد هر کجا تاجی فروزان بر فراز تار کیست

3 صیقل رایت بانوار یقین روشن کند هر کرا آئینه دل تیره از زنگ شکیست

4 هر غباری کان ز نعل سم یکران تو خاست بر رخ زرنیخ فام دشمنانت آهکیست

1 مرد آزاده در میان گروه گر چه خوشگوی و عاقل و داناست

2 محترم آنگهی تواند بود که از ایشان بمالش استغناست

3 وانکه محتاج خلق شد خوارست ورچه باعلم بوعلی سیناست

1 ایدل ازینجهان اگرت رای رفتنست در نه قدم کنون که ترا پای رفتنست

2 از ما سوی الله ار نشوی منقطع بکل معلوم کی بود که ترا رای رفتنست

3 قطع علایق است نخستین بسیج راه آنرا کزین مقام تمنای رفتنست

4 دنیا پلی است بر گذر رود آخرت دروی مکن مقام که پل جای رفتنست

1 اهل هنر را کنون خطبه بنام منست ملک سخن گستری جمله بکام منست

2 نقد سخن چون روان بر سر بازار فضل چون نشود چون بر او سکه بنام منست

3 روز و شب من یکیست بر ره ظلمت ز نور صبح دوم از ضمیر همدم شام منست

4 بر سر میدان صبر رفته بجولان منم توسن نفس حرون سخره ورام منست

1 هر که دارد کفاف عیش چنان که نباشد بدیگری محتاج

2 کلبه ئی نیز باشدش که ازان نکند هر دمش کسی اخراج

3 در جهان پادشاه وقت خود است وینچنین شاه ننگرد سوی تاج

4 بیشتر زین مجوی ابن یمین تا نمانی مگر ازین منهاج

1 ما را حکایتی عجب افتاد با ملک ناید بیان حالت آنهم بشرح راست

2 در عمرها بکلی آن کس نمیرسد اما چه گویمت که زجز وی آن چه خاست

3 خاطر بسوخت زاتش فکرم که هر صباح وجه معاش را جهتی روشن از کجاست

4 جستم ز پیر عقل درین باب اشارتی تا چیست آنکه درد مرا موجب دواست

1 خطابی با فلک کردم که از تیغ جفا کشتی شهان عالم آرا و جوانمردان برمک را

2 زمام حل و عقد خود نهادی در کف قومی که از روی خرد باشد بر ایشان صد شرف سگ را

3 نهان در گوش جانم گفت فارغ باش و خوش بنشین که سبلت بر کند ایام هر ده روز یکیک را

1 آرزومندی بدرگاه عبودیت مرا همچو الطاف خداوندی ز غایت در گذشت

2 چشم آن دارم ز لطف حق که بینم روی تو زانکه حرمان مرادم از نهایت در گذشت

1 ای شده ظاهر پرست باطنت آباد کن خرقه پاکت چه سود چون بدنت پاک نیست

2 مرد ره عشق را گر قدمی همدم است صاحب سجاده و شانه و مسواک نیست

3 گر بفلک بر کشی دامن رفعت چو مهر صبح صفت گر ز صدق جیب دلت چاک نیست

4 روی براه آر چست ترک گرانی بگیر هر که سبکبار نیست چابک و چالاک نیست