قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر که رنجی کشید و گنج نهاد بضرورت به دیگران بگذاشت

2 چون نظر میکنی در آخر کار حاصل گنج غیر رنج نداشت

3 خرم آنکس که همچو ابن یمین نخورد وقت شام انده چاشت

1 ایدل هوشیار اگر چه سپهر با تو در شیوه مواسا نیست

2 مخور انده که با همه تنها هستش اینحال با تو تنها نیست

3 کیست باری سپهر هرزه روی کایستادن دمیش یارا نیست

4 بی ثباتیست بیسر و پائی در جهان با کسش مدارا نیست

1 یکیست فاضل و دانا اصیل و پاک نسب ولیک هیچ کسش در جهان ندارد دوست

2 یکیست ناکس و بد اصل و بد رگ و مردود بهر کجا که رود صدهزارش نیکو گوست

3 سئوال کردم ازین سر ز پیر دانائی که این تفاوت فاحش در اینجهان ز چه روست

4 زمانکی به تأمل شد و پس آنگه گفت که میکشم ز برای تو مغز را از پوست

1 خداوندم مرا در علم منقول زبان و دیده گویا کرد و بینا

2 بمعقولات نیزم دسترس هست اگر چه نیستم چون ابن سینا

3 ترا گر مال بسیارست شاید رضینا قسمه الجبار فینا

1 تو ز من برتری اگر جستی گفت آنکو ز حالت آگاهست

2 گر چه فخرست ظن مبرکه بدین دست عارت ز عرض کوتاهست

3 نه که تبت یدا ابی لهب است جاش بالای قل هواللهست

1 معنی طلب که بر در و دیوار صورتست مغزست نزد مردم دانا هنر نه پوست

2 همچون پیاز جمله تن ار پوست گشته ئی گند دماغ از تو نه دشمن خرد نه دوست

3 معنی نو طلب منگر جامه کهن بگذر ز صورت بد اگر سیرتش نکوست

1 فرزند و نور دیده من ایکه در سخن داند خرد که مرتبه مهتری توراست

2 خورشید در نظم تو در گوش میکشد چون آفتاب ملک سخن گستری توراست

3 میدان نظم و نثر مرا بود پیش ازین پا نه درین بساط کنون سروری تو راست

4 آنکس که از مبانی اشعار واقفست داند یقین که مرتبه شاعری تو راست

1 یک دو نوبت در جناب خسرو جمشید فر آنکه یابد ملک ازو همچون تن از جان تربیت

2 وانکه بهر بخشش او سیم و زر را میرسد در صمیم کان ز لطف مهر تابان تربیت

3 وانکه زیر سایه مهرش عجب ناید مرا گر ز نور ماه یابد تار کتان تربیت

4 من بعون رأی پیر و قوت بخت جوان عرضه کردم شعر و زو دیدم فراوان تربیت

1 ایصاحبی که همت بی منتهای تو آئین جود می ندهد یکزمان ز دست

2 بگشاد کار خلق جهان کلک لاغرت ز آندم که بر مصالح خلقان میان ببست

3 رأی منیرت آب رخ آفتاب ریخت دست و دل تو رونق دریا و کان شکست

4 معلوم تست ز آنکه ز دستان بهمنی بیچاره چاکر تو چو دستان بجان بجست

1 رزق مقسوم و وقت معلومست ساعتی بیش و لحظه ئی پس نیست

2 هر یکی را مقررست که چیست چه توان کرد اگر ترا بس نیست

3 وانکه جفت مراد خود باشد زیر طاق سپهر اطلس نیست

4 گر قناعت کنی بخانه تنگ کمتر از طارم مقرنس نیست