قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 شهریارا کامکارا یک سخن ز ابن یمین بشنو و پاسخ بگو ای جان فدای پاسخت

2 قبله جان از جهان ز آن کرد درگاه ترا تا همی بیند بفال سعد روی فرخت

3 نیکخواه تست و خواهد بود چون داری روا کو بود بیموجیی چون چشم بد دور از رخت

1 زدم از کتم عدم خیمه بصحرای وجود وز جمادی به نباتی سفری کردم و رفت

2 بعد ازینم کشش طبع بحیوانی بود چون رسیدم بوی از وی گذری کردم و رفت

3 با ملایک پس از آن صومعه قدسی را گرد برگشتم و نیکو نظری کردم و رفت

4 بعد از آن در صدف سینه ایشان بصفا فطرت هستی خود را گهری کردم و رفت

1 چنان سزد که ز کار جهان نفور بود کسیکه پیرو گفتار مردم داناست

2 ز بیوفائی گیتی اگر نئی آگاه بقصر خواجه نگه کن که اندرو پیداست

3 درین سرا و درین صفه و درین مسند بسی امیر نشست و وزیر ازو برخاست

4 توهم روی و نمانی درین سرا جاوید گرت خوش آید و ورنه منت بگفتم راست

1 دیدم برین رواق زبرجد کتابتی بر لوح لاجورد نوشته بزر ناب

2 هر خانه ئیکه داخل این طاق ازرقست گر صد هزار سال بپاید شود خراب

3 بیرون ازین رواق بنا کن تو خانه ئی کو آفت خراب نیابد بهیچ باب

1 کسی کو طریق تواضع رود کند بر سریر شرف سلطنت

2 ولیکن تو جایش بدان و مکن ملک سیرتی درگه شیطنت

3 تواضع بود با بزرگان ادب بود با فرومایگان مسکنت

1 هر که را در جهان همی بینی گر گدائی و گر شهناهیست

2 طالب لقمه ایست و ز پی آن در تک چاه یا سر چاهیست

3 مقصد خلق جمله یکچیز است لیک هر یک فتاده در راهیست

4 اهل عالم بنان چو محتاج اند پس بنزدیک هر که آگاهیست

1 مرا فلک بمواعید میفریفت ولیک از آن هزار یکی با رهی نکرد وفا

2 زمانه چند گهی در هوای بوک و مگر غرور داده بامید ثم خیر مرا

3 چو زان غرور بجز رنج دل نشد حاصل ملول گشت ز اصحاب منصب والا

4 بحسب حال خود اینک بصورت تضمین بر اهل معرفت این بیت میکنم املا

1 صاحبا گر چه از ضعیفی تن می نیارم ببندگیت شتافت

2 لیک طبع چو آب و آتش من میتواند بفکر موی شکافت

3 رشته در بازوی هنرمندان ذهن وقاد من تواند تافت

4 لایق کسوت مدایح تو دیبه خسروی توانم بافت

1 چو دونان درین خاکدان دنی مباش از برای دو نان مضطرب

2 یقین دان که روزی دهنده قویست مدار از طمع طبع را منقلب

3 و من یتق الله یجعل له و یرزقه من حیث لا یحتسب

1 ای جوانبختی که در خلوتسرای کاینات رأی پیرت میگشاید پرده از ابکار غیب

2 در جهان عدلت چو موسی تا ید بیضا نمود گوسفند از گرگ بیند مهربانی شعیب

3 تا نشستی چون محمد بر سریر سروری من بپا استاده ام در بندگی همچون صهیب

4 در جنابت ظلمت از روز شبابم محو گشت زین خوشم چون تیره شب روشن شد از انوار شیب