رباعیات در مجموعهٔ اشعار نجم‌الدین رازی

1 عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

2 اجزای وجود من همه دوست گرفت نامی است زمن بر من و باقی همه اوست

1 این هفت سپهر در نوشتیم آخر وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

2 هم شد فدی تویی تو مایی ما وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

1 خوی سبعی ز نفست ار باز شود مرغ روحت به آشیان باز شود

2 پس کرکس روح روسوی علو نهد بر دست ملک نشیند و باز شود

1 عشاق تو از الست مست آمده اند سر مست ز بادهٔ الست آمده اند

2 می می نوشند و پند می ننیوشند کایشان ز الست می پرست آمده اند

1 آن دم که نبود بود من بودم و تو سرمایهٔ عشق و سود من بودم و تو

2 امروز و دی از دیری و زودی است و چون نه دیر بد و نه زود من بودم و تو.

1 ای پیر مغان می مغانی درده و آن جام گران خسروانی درده

2 حیف است که باده و میش می خوانند آن مایهٔ آب زندگانی درده.

1 ای دل این ره به قیل و قالت ندهند جز بر در نیستی وصالت ندهند

2 و آنگاه در آن هوا که مرغان ویند تا با پر و بالی پر و بالت ندهند

3 ملک طلبش به هر سلیمان ندهند منشور غمش به هر دل و جان ندهند

4 درمان طلبان ز درد او محرومند کین درد به طالبان درمان ندهند

1 یا رب تو مرین سایهٔ یزدانی را بگذار بدین جهان جهانبانی را

2 اندر کنف عاطفت خویشش دار این حامی بیضهٔ مسلمانی را

1 با روی تو روی کفر و ایمان بنماند با نور تجلیت دل و جان بنماند

2 چون مایی ما ز ما تجلی بستد امید وصال و بیم هجران بنماند

1 هر دل نکشد بار بیان سخنم هر جان نچشد ذوق ز جان سخنم

2 زین گونه معما که زبان سخن است هم من دانم که ترجمان سخنم