حاشا که دلم از تو جدا از نجم‌الدین رازی رباعی 25
1. حاشا که دلم از تو جدا داند شد
یا با کس دیگر آشنا داند شد
با روی تو روی کفر و از نجم‌الدین رازی رباعی 26
1. با روی تو روی کفر و ایمان بنماند
با نور تجلیت دل و جان بنماند
در عشق تو شادی و غمم از نجم‌الدین رازی رباعی 27
1. در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند
با وصل تو سور و ماتمم هیچ نماند
کار من و تو بی من و تو از نجم‌الدین رازی رباعی 28
1. کار من و تو بی من و تو ساخته اند
وز نیک و بد من و تو پرداخته اند
صحرا به گل و لاله بیاراسته‌اند از نجم‌الدین رازی رباعی 29
1. صحرا به گل و لاله بیاراسته‌اند
در عیش فزوده و ز غم کاسته‌اند
عشاق تو از الست مست از نجم‌الدین رازی رباعی 30
1. عشاق تو از الست مست آمده اند
سر مست ز بادهٔ الست آمده اند
عشاق که آفتاب عالم‌تابند از نجم‌الدین رازی رباعی 31
1. عشاق که آفتاب عالم‌تابند
در دیده کشند خاک من گر یابند
ز آن پیش که نور بر ثریا از نجم‌الدین رازی رباعی 32
1. ز آن پیش که نور بر ثریا بستند
وین منطقه بر میان جوزا بستند
در خوشه مگر سر کشیئی از نجم‌الدین رازی رباعی 33
1. در خوشه مگر سر کشیئی می دیدند
دیدی که بعاقبت سرش ببریدند
عشاق که ماه عالم جاویدند از نجم‌الدین رازی رباعی 34
1. عشاق که ماه عالم جاویدند
مانندهٔ من شوند در امیدند
مردان رهش زنده به از نجم‌الدین رازی رباعی 35
1. مردان رهش زنده به جانی دگرند
مرغان هواش ز آشیانی دگرند
دل قبلهٔ جان جمال از نجم‌الدین رازی رباعی 36
1. دل قبلهٔ جان جمال روی تو کند
جان از دو جهان روی به سوی تو کند