رباعیات در مجموعهٔ اشعار نجم‌الدین رازی

1 عشق است که لذت جوانی ببرد عشق است که عیش جاودانی ببرد

2 عشق ار چه که آب زندگانی دل است لیکن ز دل آب زندگانی ببرد

1 هر دم ز وجود خود ملالم گیرد سودای وصال آن جمالم گیرد

2 پروانهٔ دل چو شمع روی تو بدید دیوانه شود کم دو عالم گیرد

1 جز دست تو زلف تو نیارست کشید جز پای تو سوی تو ندانست دوید

2 از روی تو دیده ام طمع ز آن ببرید جز دیدهٔ تو روی تو نتواند دید

1 بازی بودم پریده از عالم ناز تابوک برم ز شیب صیدی به فراز

2 اینجا چو نیافتم کسی محرم راز ز آن در که درآمدم بدر رفتم باز

1 ما را نه خراسان نه عراق است مراد وز یار نه وصل و نه فراق است مراد

2 با هیچ مراد جفت نتوانم شد طاقم ز مرادها که طاق است مراد

1 شاها بر تو به تحفه صد جان بردن کمتر بود از زیره به کرمان بردن

2 لیکن دانی که رسم موران باشد پای ملخی نزد سلیمان بردن.

1 شاها چو دمی روی به مقصود آرم صد همچو ایاز سوی محمود آرم

2 پای ملخی چون به سلیمان بردم بپذیر زبور اگر به داود آرم

1 سیر آمده ای ز خویشتن می باید بر خاسته ای ز جان و تن می باید

2 در هر گامی هزار بند افزون است زین گر مرودی بند شکن می باید

1 از عشق مهی چو برلب آمد جانم گفتم بکنی به وصل خود درمانم

2 گفتا اگرت وصال ما می باید رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

1 درد تو ز هر محتضری خالی نیست لطف تو ز هر بیخبری خالی نیست

2 هر چند که در خلق جهان می نگرم سودای تو از هیچ سری خالی نیست