تا ظن نبری که ما ز آدم از نجم‌الدین رازی رباعی 61
1. تا ظن نبری که ما ز آدم بودیم
کان دم که نبود آدم آن دم بودیم
ماییم ز خود وجود پرداختگان از نجم‌الدین رازی رباعی 62
1. ماییم ز خود وجود پرداختگان
و آتش به وجود خود در انداختگان
شاها بر تو به تحفه از نجم‌الدین رازی رباعی 63
1. شاها بر تو به تحفه صد جان بردن
کمتر بود از زیره به کرمان بردن
در بحر عمیق غوطه خواهم از نجم‌الدین رازی رباعی 64
1. در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن
یا غرقه شدن یا گهری آوردن
فردا که مقدسان خاکی از نجم‌الدین رازی رباعی 65
1. فردا که مقدسان خاکی مسکن
چون روح شوند راکب مرکب تن
افراز ملوک را نشیبی از نجم‌الدین رازی رباعی 66
1. افراز ملوک را نشیبی است مکن
در هر دلکی از تو نهیبی است مکن
گفتم: که زد این چنین از نجم‌الدین رازی رباعی 67
1. گفتم: که زد این چنین دم سرد که من؟
بلبل ز درخت سر فرو کرد که: من!
دل مغز حقیقت است تن از نجم‌الدین رازی رباعی 68
1. دل مغز حقیقت است تن پوست ببین
در کسوت روح صورت دوست ببین
آن دم که نبود بود من از نجم‌الدین رازی رباعی 69
1. آن دم که نبود بود من بودم و تو
سرمایهٔ عشق و سود من بودم و تو
ای دل بیدل به نزد آن از نجم‌الدین رازی رباعی 70
1. ای دل بیدل به نزد آن دلبر رو
در بارگه وصال او بی سر رو
ای سلسله زلف تو دلها از نجم‌الدین رازی رباعی 71
1. ای سلسله زلف تو دلها بسته
وی غمزهٔ خونخوار تو جانها خسته
ای ساقی خوش بادهٔ از نجم‌الدین رازی رباعی 72
1. ای ساقی خوش بادهٔ ناب اندر ده
مستان شده ایم هین شراب اندر ده