رباعیات در مجموعهٔ اشعار نجم‌الدین رازی

1 ای لعل لبت به خون دلها تشنه چشم تو به دیدار تو چون ما تشنه

2 هر دم چشمم به روی تو تشنه تر است این طرفه که دریا شد و دریا تشنه.

1 اصل وگهر عشق ز کانی دگر است منزلگه عاشقان جهانی دگر است

2 و آن مرغ که دانهٔ غم عشق خورد بیرون ز دو کون ز آشیانی دگر است

1 با یار نواز غم کهن باید گفت لابد به زبان او سخن باید گفت

2 لا تفعل و افعل نکند چندان سود چون با عجمی کن و مکن باید گفت

1 تا بر سر کوی عشق تو منزل ماست سر دو جهان به جمله کشف دل ماست

2 و آنجا که قدمگاه دل مقبل ماست مطلوب همه جهانیان حاصل ماست

1 تا ظن نبری که ما ز آدم بودیم کان دم که نبود آدم آن دم بودیم

2 بی زحمت عین و شین و قاف و گل و دل معشوقه و ما و عشق همدم بودیم.

1 تا شد دل خسته فتنهٔ روی کسی باریک ترم ز تارهٔ موی کسی

2 دست همه کس نمی رسد سوی کسی من خود چه کسم هیچ کس کوی کسی.

1 گه هشیارم ز باده گاهی مستم گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم

2 گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر من ز آن خود آن چنان که هستم هستم

1 شمع است رخ خوب تو پروانه منم دل خویش غمان تست بیگانه منم

2 زنجیر سر زلف که بر گردن تست بر گردن بنده نه که دیوانه منم

1 بازی که همی دست ملک را شاید منقار به مردار کجا آلاید

2 بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش در بند اشاراتی که او فرماید

1 ای سلسله زلف تو دلها بسته وی غمزهٔ خونخوار تو جانها خسته

2 یا رب منم این چنین به تو پیوسته بر خاسته من زمن تویی بنشسته.