یکی پادشا خانه‌زآهن بساخت از بهار مثنوی 615
1. یکی پادشا خانه‌زآهن بساخت
شبی آتش افتاد و آهن گداخت
به نام برازندهٔ نام‌ها از بهار مثنوی 616
1. به نام برازندهٔ نام‌ها
کز آغازها داند انجام‌ها
به ماه سفندار یک سال شید از بهار مثنوی 617
1. به ماه سفندار یک سال شید
بتابید بر یاسمین سپید
به شاخ شکوفه بتابید شید از بهار مثنوی 618
1. به شاخ شکوفه بتابید شید
شکفتند آن غنچه‌های سپید
یکی از بزرگان سه تن داشت یار از بهار مثنوی 619
1. یکی از بزرگان سه تن داشت یار
به تیمار آن هر سه دائم دچار
در ایام پیشین به زابلستان از بهار مثنوی 620
1. در ایام پیشین به زابلستان
به کشمیر و اقطاع کابلستان
سگی ناتوان با سگی شرزه گفت از بهار مثنوی 621
1. سگی ناتوان با سگی شرزه گفت
که رازی شنیدستم اندر نهفت
نگه کن بدان زشت‌خو جانور از بهار مثنوی 622
1. نگه کن بدان زشت‌خو جانور
نهاده به زانوی خمیده سر
یکی مرد خودخواه مغرور دون از بهار مثنوی 623
1. یکی مرد خودخواه مغرور دون
درافتاد روزی به تنگی درون
به قسطنطنیه بتابید ماه از بهار مثنوی 624
1. به قسطنطنیه بتابید ماه
بلرزید از آن برج‌های سیاه
جهان‌آفرین بندگان را همه از بهار مثنوی 625
1. جهان‌آفرین بندگان را همه
پدیدار فرمود همچون رمه
جهان سر بسر از فراز و نشیب از بهار مثنوی 626
1. جهان سر بسر از فراز و نشیب
یکی کارخانه‌است با رنگ و زیب