به که سردار کل جزاه از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 568
1. به که سردار کل جزاه الله
بشنود حال بنده بی‌اکراه
این شنیدم که تازی‌ای از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 569
1. این شنیدم که تازی‌ای درویش
کف بسودی ز مهر بر سگ خویش
خصم بر در ستاده از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 570
1. خصم بر در ستاده کینه‌سگال
در درون سرای جنگ و جدال
مفریب ای بزرگوار از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 571
1. مفریب ای بزرگوار پسر
دختری را ز مادر و ز پدر
می مخور ور خوری از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 572
1. می مخور ور خوری مدام مخور
جز شب آن هم میان شام مخور
ای سمیعی رسید نامهٔ از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 573
1. ای سمیعی رسید نامهٔ تو
نامهٔ تو رسید و چامهٔ تو
پادشها! چشم خرد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 574
1. پادشها! چشم خرد باز کن
فکر سرانجام در آغاز کن
پادشهی بود به عهد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 575
1. پادشهی بود به عهد قدیم
شیفتهٔ خوردنی و زر و سیم
قصهٔ شاهان جهان از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 576
1. قصهٔ شاهان جهان بیش و کم
نیست به جز قصه جور و ستم
دست خدای احد لم‌یزل از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 577
1. دست خدای احد لم‌یزل
ساخت یکی چنگ به روز ازل
بود به کرمان، از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 578
1. بود به کرمان، شهی از دیلمان
یافته مخلوق ز عدلش امان
پادشه ملک‌ستان، از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 579
1. پادشه ملک‌ستان، داریوش
چون که بپرداخت ز بنگاه شوش