چو می خوردی خیال از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 592
1. چو می خوردی خیال بد میندیش
که از مستی خیال بد شود بیش
من و تو اخگرا! همسایگانیم از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 593
1. من و تو اخگرا! همسایگانیم
عجب نبود که با هم رایگانیم
به روزی سخت سرد، از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 594
1. به روزی سخت سرد، ازماه اسفند
تبم می‌سوخت چون بر آذر اسفند
چو از تدریس فارغ از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 595
1. چو از تدریس فارغ شد دماغم
مه خرداد، خرم گشت باغم
ابرخیس از تفاخر از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 596
1. ابرخیس از تفاخر با همر گفت
که نتوانی چو من در شعر دُر سفت
شنیدم باربد در از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 597
1. شنیدم باربد در بزم خسرو
به هر نوبت سرودی نغمه‌ای نو
خداوند هنر، استاد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 598
1. خداوند هنر، استاد بهزاد
که نقش از خامهٔ بهزاد به زاد
سخن صخر شرید است از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 599
1. سخن صخر شرید است مثل
از پس واقعهٔ ذات اثل
با پسرگفت زن قاضی از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 600
1. با پسرگفت زن قاضی ری
کای پسر، این‌همه غفلت تا کی
گر بدانم که جهان از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 601
1. گر بدانم که جهان دگری است
وز پس مرگ همانا خبری است
ایرجا رفتی و اشعار از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 602
1. ایرجا رفتی و اشعار تو ماند
کوچ کردی تو و آثار تو ماند
دو نفر بچهٔ مقبول از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 603
1. دو نفر بچهٔ مقبول قشنگ
نام این سنجر و آن یک هوشنگ