مثنویات ملک‌الشعرا بهار
1 به که سردار کل جزاه الله بشنود حال بنده بی‌اکراه
2 به که بر این فسانه دل بندد تا همی گرید و همی خندد
3 قصهٔ من شنیدنش سهل است علم هر چیز بهتر از جهل است
4 چون بدانی به ما چه میگذرد به فلان بینوا چه میگذرد
1 ماییم و دلی ز عشق صد چاک آشوب سپهر و آفت خاک
2 چون رای منازعت نماییم چنبر از چرخ برگشاییم
3 از پنجهٔ ما جهان، جهان نیست وز دیدهٔ ما نهان، نهان نیست
4 ما راست به خستگان راهی ما راست به بستگان کماهی
1 ابرخیس از تفاخر با همر گفت که نتوانی چو من در شعر دُر سفت
2 من اندر ساعتی صد شعر سازم به سالی چند دفتر می‌طرازم
3 تو در یک سال گویی یک قصیده چو توکاهل‌به‌شعر اندرکه دیده؟
4 همر گفتش مگر نشنیده‌ای پیر! حدیث ماده شیر و ماده خنزیر
1 من و تو اخگرا! همسایگانیم عجب نبود که با هم رایگانیم
2 اگرچه من ضعیفی بی‌پناهم ولی همسایهٔ سرهنگ شاهم
3 شنیدم گفتی ای سرهنگ عیار در اثبات خدا یک رشته اشعار
4 نهادی نام «بیچون‌نامه» آن را به بیچون‌نامه چون بستی میان را
1 دو نفر بچهٔ مقبول قشنگ نام این سنجر و آن یک هوشنگ
2 هر دو همبازی و همقد بودند راه یک مدرسه می‌پیمودند
3 بود سنجر ننر و دردانه باعث زحمت اهل خانه
4 تا کسی حرف به سنجر می‌زد دهنش کج شده و عر می‌زد
1 چو ترسی در دل کودک مکان کرد ببالد هر چه بالاتر رود مرد
2 نبینی تو که بر نورس چناری نگارد کس به چاقو یادگاری
3 ببالد، پوست آرد، پوست ریزد ولی آن نقش از وی برنخیزد
1 محمد صالح، ای فرزانه فرزند ترا توفیق خواهم از خداوند
2 وکیل‌الملک، بابت، مرد دین بود مسلمانی اصیل و راستین بود
3 نبود او چون وکیلان کذائی دمادم گرم دزدی وگدایی
4 میان او و این جهال مردود تفاوت از زمین تا آسمان بود
1 ماه فروردین جهان گردد جوان برهٔ بریان نهد منعم به خوان
2 کشت گیرد مایه در اردیبهشت گاو فارغ می‌شود ازکارکشت
3 باغ در خرداد رنگین‌تر شود بوی گل تا برج دو پیکر شود
4 شاخ میوه چون کمان گردد به تیر رقص خرچنگی کند چرخ اثیر
1 باز خنگ فکرتم جولان گرفت فیل طبعم یاد هندستان گرفت
2 تا خیالم نقش روی هند بست یافت ذوقم جلوهٔ طاوس مست
3 بلبل فکرم خوش آوایی نمود طوطی طبعم شکرخایی نمود
4 بسته‌ام پاتاوه بر پای نیاز تا شود در هند آن پاتاوه باز
1 ایرجا رفتی و اشعار تو ماند کوچ کردی تو و آثار تو ماند
2 چون کند قافله کوچ از صحرا می‌نهد آتشی از خویش به جا
3 بار بستی تو ز سرمنزل من آتشت ماند ولی در دل من
4 بعد عمری دل یاران بردن دل ما سوختی از این مردن