چو می خوردی خیال بد میندیش از بهار مثنوی 592
1. چو می خوردی خیال بد میندیش
که از مستی خیال بد شود بیش
من و تو اخگرا! همسایگانیم از بهار مثنوی 593
1. من و تو اخگرا! همسایگانیم
عجب نبود که با هم رایگانیم
به روزی سخت سرد، ازماه اسفند از بهار مثنوی 594
1. به روزی سخت سرد، ازماه اسفند
تبم می‌سوخت چون بر آذر اسفند
چو از تدریس فارغ شد دماغم از بهار مثنوی 595
1. چو از تدریس فارغ شد دماغم
مه خرداد، خرم گشت باغم
ابرخیس از تفاخر با همر گفت از بهار مثنوی 596
1. ابرخیس از تفاخر با همر گفت
که نتوانی چو من در شعر دُر سفت
شنیدم باربد در بزم خسرو از بهار مثنوی 597
1. شنیدم باربد در بزم خسرو
به هر نوبت سرودی نغمه‌ای نو
خداوند هنر، استاد بهزاد از بهار مثنوی 598
1. خداوند هنر، استاد بهزاد
که نقش از خامهٔ بهزاد به زاد
سخن صخر شرید است مثل از بهار مثنوی 599
1. سخن صخر شرید است مثل
از پس واقعهٔ ذات اثل
با پسرگفت زن قاضی ری از بهار مثنوی 600
1. با پسرگفت زن قاضی ری
کای پسر، این‌همه غفلت تا کی
گر بدانم که جهان دگری است از بهار مثنوی 601
1. گر بدانم که جهان دگری است
وز پس مرگ همانا خبری است
ایرجا رفتی و اشعار تو ماند از بهار مثنوی 602
1. ایرجا رفتی و اشعار تو ماند
کوچ کردی تو و آثار تو ماند
دو نفر بچهٔ مقبول قشنگ از بهار مثنوی 603
1. دو نفر بچهٔ مقبول قشنگ
نام این سنجر و آن یک هوشنگ