به من بر مسلم شد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 639
1. به من بر مسلم شد این نکته باز
که مردم به گیتی بماند دراز
...
جدا شد یکی چشمه از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 640
1. جدا شد یکی چشمه از کوهسار
به ره گشت ناگه به سنگی دچار
...
بروکار می کن مگو از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 641
1. بروکار می کن مگو چیست کار
که سرمایهٔ جاودانی است کار
...
توگویی مگر مرغ از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 642
1. توگویی مگر مرغ دستانسرای
به ژاغر نهان کرده باریک نای
...
ایا کودک خوب شیرین‌زبان از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 643
1. ایا کودک خوب شیرین‌زبان
مشو غافل از مادر مهربان
...
کلی را سر از زخم از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 644
1. کلی را سر از زخم ناسور بود
ز خارش توانش ز تن دور بود
...
شنیدم که دو دزد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 645
1. شنیدم که دو دزد خنجرگذار
خری را ربودند در رهگذار
...
یکی دوستی را بیازرد از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 646
1. یکی دوستی را بیازرد سخت
پس‌آنگه‌سوی‌قاضیش‌بردسخت
...
گذشته گذشته است از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 647
1. گذشته گذشته است و آینده نیست
میان دو نابود، پاینده چیست؟
...
جهانست چون جنگلی از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 648
1. جهانست چون جنگلی بیکران
فراوان درخت و گیاه اندر آن
...
شدم با یکی مرد عیّار از ملک‌الشعرا بهار مثنوی 649
1. شدم با یکی مرد عیّار یار
که بودش همی رزم و پیکارکار
...