به من بر مسلم شد این نکته باز از بهار مثنوی 639
1. به من بر مسلم شد این نکته باز
که مردم به گیتی بماند دراز
جدا شد یکی چشمه از کوهسار از بهار مثنوی 640
1. جدا شد یکی چشمه از کوهسار
به ره گشت ناگه به سنگی دچار
بروکار می کن مگو چیست کار از بهار مثنوی 641
1. بروکار می کن مگو چیست کار
که سرمایهٔ جاودانی است کار
توگویی مگر مرغ دستانسرای از بهار مثنوی 642
1. توگویی مگر مرغ دستانسرای
به ژاغر نهان کرده باریک نای
ایا کودک خوب شیرین‌زبان از بهار مثنوی 643
1. ایا کودک خوب شیرین‌زبان
مشو غافل از مادر مهربان
کلی را سر از زخم ناسور بود از بهار مثنوی 644
1. کلی را سر از زخم ناسور بود
ز خارش توانش ز تن دور بود
شنیدم که دو دزد خنجرگذار از بهار مثنوی 645
1. شنیدم که دو دزد خنجرگذار
خری را ربودند در رهگذار
یکی دوستی را بیازرد سخت از بهار مثنوی 646
1. یکی دوستی را بیازرد سخت
پس‌آنگه‌سوی‌قاضیش‌بردسخت
گذشته گذشته است و آینده نیست از بهار مثنوی 647
1. گذشته گذشته است و آینده نیست
میان دو نابود، پاینده چیست؟
جهانست چون جنگلی بیکران از بهار مثنوی 648
1. جهانست چون جنگلی بیکران
فراوان درخت و گیاه اندر آن
شدم با یکی مرد عیّار یار از بهار مثنوی 649
1. شدم با یکی مرد عیّار یار
که بودش همی رزم و پیکارکار