باد بر آن دو سر طرهٔ از ملک‌الشعرا بهار غزل 312
1. باد بر آن دو سر طرهٔ شبرنگ افتاد
حذر ای دل که میان دو سپه جنگ افتاد
تا به کنج لبت آن خال از ملک‌الشعرا بهار غزل 313
1. تا به کنج لبت آن خال سیه‌رنگ افتاد
نافه را صدگره از خون به دل تنگ افتاد
گر نیم‌شبی مست در از ملک‌الشعرا بهار غزل 314
1. گر نیم‌شبی مست در آغوش من افتد
چندان به لبش بوسه زنم کز سخن افتد
نکاهدم بار، فزایدم از ملک‌الشعرا بهار غزل 315
1. نکاهدم بار، فزایدم درد
نخواهدم یار، چه بایدم کرد
ملک جهان چون سویس از ملک‌الشعرا بهار غزل 316
1. ملک جهان چون سویس باغ ندارد
لالهٔ باغ سویس داغ ندارد
رخ تو دخلی به مه ندارد از ملک‌الشعرا بهار غزل 317
1. رخ تو دخلی به مه ندارد
که مه دو زلف سیه ندارد
دل از تطاول زلف نگار از ملک‌الشعرا بهار غزل 318
1. دل از تطاول زلف نگار جان نبرد
چو مارگیر کز آسیب مار جان نبرد
ای دل به صبر کوش که از ملک‌الشعرا بهار غزل 319
1. ای دل به صبر کوش که هر چیز بگذرد
زبن حبس هم مرنج که این نیزبگذرد
آخر از جور تو عالم از ملک‌الشعرا بهار غزل 320
1. آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد
خلق را از طرّه‌ات آشفته‌تر خواهیم کرد
لب لعل تو می فروشی از ملک‌الشعرا بهار غزل 321
1. لب لعل تو می فروشی کرد
چشم مست تو باده‌نوشی کرد
درغمش هرشب به گردون از ملک‌الشعرا بهار غزل 322
1. درغمش هرشب به گردون پیک آهم می‌رسد
صبرکن ای دل شبی آخر به ما هم می‌رسد
مشتاقی و صبوری با از ملک‌الشعرا بهار غزل 323
1. مشتاقی و صبوری با هم قرین نباشد
این باشد آن نباشد آن باشد این نباشد