شیرین‌لبی که آفت از ملک‌الشعرا بهار غزل 300
1. شیرین‌لبی که آفت جان‌ها نگاه اوست
هرجا دلیست بستهٔ زلف سیاه اوست
غم‌مخور جانا در این‌عالم از ملک‌الشعرا بهار غزل 301
1. غم‌مخور جانا در این‌عالم که عالم هیچ نیست
نیست‌هستی‌جز دمی‌ناچیز و آن‌دم‌هیچ‌نیست
قدرت شاهان ز تسلیم از ملک‌الشعرا بهار غزل 302
1. قدرت شاهان ز تسلیم فقیران بیش نیست
قصر سلطان امن‌تر ازکلبهٔ درویش نیست
به کشوری که در آن ذره‌ای از ملک‌الشعرا بهار غزل 303
1. به کشوری که در آن ذره‌ای معارف نیست
اگرکه مرگ بباردکسی مخالف نیست
اصلاح آشیانه به دست از ملک‌الشعرا بهار غزل 304
1. اصلاح آشیانه به دست من و تو نیست
توفیر آب و دانه به دست من و تو نیست
شاهدی کز پی او دیدهٔ از ملک‌الشعرا بهار غزل 305
1. شاهدی کز پی او دیدهٔ گریانی نیست
نوبهاریست که هیچش نم بارانی نیست
در پایش اوفتادم و از ملک‌الشعرا بهار غزل 306
1. در پایش اوفتادم و اصلا ثمر نداشت
تا خون من نریخت ز من دست برنداشت
در مسیل مسکنت خفتیم از ملک‌الشعرا بهار غزل 307
1. در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت
سر ز جا برداشتیم اکنون که‌آب از سرگذشت
گفتمش‌هنگام‌وصل از ملک‌الشعرا بهار غزل 308
1. گفتمش‌هنگام‌وصل است ای بت‌فرخار، گفت:
باش اکنون تا برآید، گفتم: ازگل خار، گفت:
از دوست بریدیم به از ملک‌الشعرا بهار غزل 309
1. از دوست بریدیم به صد رنج و ندامت
از دوست به‌خیر آمد و از ما به‌سلامت
شمعیم و دلی مشعله‌افروز از ملک‌الشعرا بهار غزل 310
1. شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ
خیزید و به پای خم مستانه از ملک‌الشعرا بهار غزل 311
1. خیزید و به پای خم مستانه سر اندازید
وان راز نهانی را از پرده براندازند