دادار باش که گروزمانی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 73
1. دادار باش که گروزمانی (ملکوتی) شوی.
زن کسان مفریب، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 74
1. زن کسان مفریب، چه به روان گناه گران بود.
خرد بوده (پست از ملک‌الشعرا بهار منظومه 75
1. خرد بوده (پست و بی‌اصل) واپیشوار (؟) مردم را نگاه مدار (تفقد و احسان مکن) چه ترا سپاس نخواهد داشت.
خشم وکین را، روان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 76
1. خشم وکین را، روان خویش تباه مساز.
به گفتار و کردار از ملک‌الشعرا بهار منظومه 77
1. به گفتار و کردار چرب و نماز بر (گرم و متواضع باش) چه از نماز بردن پشت به‌نشکند و از چرب پرسیدن دهان گنده نشود.
فرتم سخن (سخن از ملک‌الشعرا بهار منظومه 78
1. فرتم سخن (سخن عالی) به دشچهر (بدذات) مگوی.
چون به انجمن از ملک‌الشعرا بهار منظومه 79
1. چون به انجمن خواهی نشست نزدیک مردم دژآگاه منشین که تو نیز دژآگاه نباشی.
به انجمن سور، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 80
1. به انجمن سور، هر جای که نشینی بجای برتری منشین کت از آن جای نیاهنجند و به جای فروتر نشانند.
به‌خواسته و چیزگیتی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 81
1. به‌خواسته و چیزگیتی گستاخ‌مباش،چه‌خواسته و چیز (مال و منال) گیتی ایدون همانا چون‌مرغی‌است که‌ازین درخت بر آن درخت نشسته و به هیچ درخت نپاید.
اندر پدر و مادر از ملک‌الشعرا بهار منظومه 82
1. اندر پدر و مادر خویش ترسکار و نیوشنده و فرمان‌بردار باش، چه مرد را تا پدر و مادر زنده‌اند، همانا چون شیر اندر بیشه است از هیچ کس نترسد و او را که پدر و مادر نیست همانا چون زن بیوه است که چیزی از وی بدوسند و او هیچ چیزی نتواند کرد و هر کسی (او را) بخوار دارد.
دخت خود را به زیرک از ملک‌الشعرا بهار منظومه 83
1. دخت خود را به زیرک و دانا مرد ده، چه زیرک و دانا مرد هر آینه چون زمین نیکوست. کجا تخم بدو افکند و از او بس جورتاک (؟) اندر آید.
اگر خواهی از کسی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 84
1. اگر خواهی از کسی دشنام نشنوی، به کس دشنام مده.