آشکاره‌گوی باش از ملک‌الشعرا بهار منظومه 49
1. آشکاره‌گوی باش (صریح اللهجه). به جز به اندیشه سخن مگوی.
...
به مرد بی‌آیین از ملک‌الشعرا بهار منظومه 50
1. به مرد بی‌آیین هرآینه وام مده.
...
زن فرزانه و شرمگین از ملک‌الشعرا بهار منظومه 51
1. زن فرزانه و شرمگین دوست دار
...
خوب‌خیم و درست از ملک‌الشعرا بهار منظومه 52
1. خوب‌خیم و درست وکارآگاه مرد اگرچه درویش است هم به دامادی گیر ، هرآینه او را خواسته از یزدان برسد.
...
به مرد مه‌سال از ملک‌الشعرا بهار منظومه 53
1. به مرد مه‌سال (زیاد سال) افسوس(استهزاء)مکن،چه‌تو نیز بسیار مه‌سال شوی
...
ناآمرزیده مرد از ملک‌الشعرا بهار منظومه 54
1. ناآمرزیده مرد آزرمان را به زندان مکن، گزیده و بزرگ مردم و هشیار مرد را بر بند زندان‌بان کن.
...
اگر پسری بودت از ملک‌الشعرا بهار منظومه 55
1. اگر پسری بودت به برنایی به دبیرستان ده، چه دبیری چشم‌روشی است.
...
سخن بنگرش (ملاحظه از ملک‌الشعرا بهار منظومه 56
1. سخن بنگرش (ملاحظه و تامل) کوی، چه سخنی است ( که) گفتن به و سخنی هست که پاییدن (تأمل) و آن پاییدن به از آن گفتن.
...
راستگوی مرد، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 57
1. راستگوی مرد، پیامبرکن.
...
زده مرد (را) از ملک‌الشعرا بهار منظومه 58
1. زده مرد (را) استوار مدار، و آپریکان (آبرمند) مرد (را) چگونه که آیین بود، هزینه به او ده.
...
سخن چرب گوش، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 59
1. سخن چرب گوش، گوش چرب دار، منش فرارون (والا) دارد.
...
خویشتن مستای از ملک‌الشعرا بهار منظومه 60
1. خویشتن مستای تا فرارون کنش باشی.
...