... شاد مباش، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 109
1. ... شاد مباش، چه مردم ایدون همانا چو مشگ پر باد است که چون باد از آن بدرود هیچ در او نماند.
مردم ایدون همانا از ملک‌الشعرا بهار منظومه 110
1. مردم ایدون همانا چون شیرخواره است که چون خو‌یی اندرگرفت بر آن خوی بایستد.
اینجا یک سی‌روزهٔ از ملک‌الشعرا بهار منظومه 111
1. اینجا یک سی‌روزهٔ کوچک است که از فقرهٔ تا است و ما آن را بعد از قسمت آخر که با قسمت بالا مربوط است قرار دادیم.
چو نیکویی به از ملک‌الشعرا بهار منظومه 112
1. چو نیکویی به تو رسد بسیار شادی مکن و چون سختی و بدبختی رسد بسیار به غم مباش، چه نیکی زمانه با سختی و سختی زمان با نیکویی است و هیچ فراز نیست کش نشیب نه از پیش، و هیچ نشیب نیست کش فراز نه از پس.
به خوردن خورش‌ها از ملک‌الشعرا بهار منظومه 113
1. به خوردن خورش‌ها حریص مباش، و از هر خورشی مخور و زود زود به سور و خورن بزرگان مشو که ستوه‌آور نباشی.
چهار کار دژآگاهی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 114
1. چهار کار دژآگاهی (نادانی) و دشمنی و بدی با تن خود کردن است: یکی پادیاوندی (یعنی: زبردستی و زورمندی) نمودن، دیگر درویش متکبر که با مردی توانگر نبرد آورد، دیگر مرد پیر ریژخوی که زنی برنا به زنی گیرد و دیگر مرد گشن (جوان) که زنی پیر به زنی کند.
مردم دوستی از از ملک‌الشعرا بهار منظومه 115
1. مردم دوستی از بنیک منشی (یعنی هواداری اصول) و خوب‌خیمی (یعنی خوش‌خویی) از خوب ایواژی (آراستگی) بتوان دانست.
و ترا گویم ای از ملک‌الشعرا بهار منظومه 116
1. و ترا گویم ای پسر که خرد به مردم بهترین دهشیاری (یعنی بهترین بخش و توفیق) است.
هرمزد روز می از ملک‌الشعرا بهار منظومه 117
1. هرمزد روز می خور و خرم باش.
بود ماه سی روزتا از ملک‌الشعرا بهار منظومه 118
1. بود ماه سی روزتا بنگری
به هر روز کاری بجای آوری