چشم آگاه را به از ملک‌الشعرا بهار منظومه 37
1. چشم آگاه را به هیچ چیز گرو منه.
...
نه به راست نه به از ملک‌الشعرا بهار منظومه 38
1. نه به راست نه به دروغ سوگند مخور.
...
چون تو را کدخدایی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 39
1. چون تو را کدخدایی کردن کام است، نخست هزینه (نفقه) به میان کن.
...
خویشتن را زن، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 40
1. خویشتن را زن، خود بخواه.
...
اگرت خواسته بود، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 41
1. اگرت خواسته بود، نخست آب ورز و زمین بیش بخر چه اگر برندهد هر آینه‌اش بن به میان باشد.
...
چند توانت بود از ملک‌الشعرا بهار منظومه 42
1. چند توانت بود مردم (را) به زبان میازار.
...
مرو بر کین و زیان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 43
1. مرو بر کین و زیان مردمان.
...
بخواسته چند که از ملک‌الشعرا بهار منظومه 44
1. بخواسته چند که توان رادی کن.
...
بر هیچ کس فریفتاری از ملک‌الشعرا بهار منظومه 45
1. بر هیچ کس فریفتاری (فریبندگی) مکن، که تو نیز بسیار دردمند نشوی.
...
پیشوا مرد، گرامی از ملک‌الشعرا بهار منظومه 46
1. پیشوا مرد، گرامی و مه (بزرگ) دار و سخنش بپذیر.
...
جز از خویشاوندان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 47
1. جز از خویشاوندان و دوستان هیچ وام مگیر.
...
شرم‌گین زن اگر از ملک‌الشعرا بهار منظومه 48
1. شرم‌گین زن اگر با تو دوست بود ا‌وی را به زنی، بر زیرک‌مرد دانا ده، چه زیرک و دانامرد همانا چنانچون زمین نیکوست که تخم بر وی پراکنده و گونه گونه خوربار از وی برآید.
...