ارمغان بهار در منظومه‌ها ملک‌الشعرا بهار
زن گش (بکر) و جوان به زنی بگیر. ,
2 زنی خواه دوشیزه و مهربان به دوشیزه شاد است مرد جوان
چو نیکویی به تو رسد بسیار شادی مکن و چون سختی و بدبختی رسد بسیار به غم مباش، چه نیکی زمانه با سختی و سختی زمان با نیکویی است و هیچ فراز نیست کش نشیب نه از پیش، و هیچ نشیب نیست کش فراز نه از پس. ,
2 چو نیکی رسید بهرت از آسمان از اندازه بیرون مشو شادمان
3 چو زشتی رسد نیزت از روزگار مشو ناامید از سرانجام کار
4 بسا نیکیا کش بدی از پی است بسا بد که نیکی همال وی است
خردتن (فروتن) باش که بسیار دوست شوی. بس دوست باش که نیکنام شوی. نیکنام باش که خوش‌زیست باشی. ,
2 فروتن شو ای دوست در روزگار که مرد فروتن فزون جست یار
3 فزون یار مردم نکونام زیست ز نام نکو شاد و پدرام زیست
4 در زندگانی فزون یارگیست فزون یارگی از نکوکارگیست
دست از دزدی و پای از بی‌خویشکاری رفتن و منش از وارونگی و کجی بازدار، چه کسی که او کرفه کند پاداش یابد و کسی که گنا کند بادافراه برد. ,
2 به‌دزدی مبر دست و ستوار باش منش را ز پستی نگهدار باش
3 مبر تاب هرگز تن ازکارکرد که ازکارکردن شود مرد، مرد
4 ز بی خویشکاری نگهدار پای که بیکارگی هست پتیاره زای
دخت خود را به زیرک و دانا مرد ده، چه زیرک و دانا مرد هر آینه چون زمین نیکوست. کجا تخم بدو افکند و از او بس جورتاک (؟) اندر آید. ,
2 گرت هست دختر، به داننده ده ز هر شوهری شوی داننده به
3 بود مرد داننده چون خوب خاک که در وی نشانند هرگونه تاک
یگانه باش که واپریکان (آبرومند) باشی. ,
2 به هر کار یکرنگ و یکروی باش ستوده دل و بافرین خوی باش
3 یگانه شو و پاک و پاکیزه دین که مرد یگانه بود بافرین
هرچه به تو نه نیکواست تو نیز به دگرکس مکن. ,
2 هر آن چیزکان زی تو نبود نکو به دیگر کسانش مکن آرزو
خوب‌خیم و درست وکارآگاه مرد اگرچه درویش است هم به دامادی گیر ، هرآینه او را خواسته از یزدان برسد. ,
2 تهی‌دست مرد جوانمرد راد چودخت‌ازتوخواهدببایدش داد
3 چو شد مرد، کارآگه و خوب‌خیم نباشد ز درویشیش هیچ بیم
4 چه باک ارنه بالایش آراسته که او را ز یزدان رسد خواسته
راستگوی مرد، پیامبرکن. ,
2 بجو راستگو مرد، پیغامبر کجا راست آید پیامت بسر
دوست کهن را دوست نو گیر، چه دوست کهن چون می کهن است که هر چند کهنه‌تر، به خورش شهریاران بیشتر شایسته و سزاوار. ,
2 بجو یار نو از کهن دوستان که می چون کهن گشت نیکوست آن
3 کهن یار همچون می لاله‌رنگ که هرچ آن کهن‌تر، گران‌تر به سنگ