ارمغان بهار در منظومه‌ها ملک‌الشعرا بهار

هرکه با تو به خشم وکین رود هرآینه از وی دور باش‌ ,

2 رود هرکه با تو به خشم و به کین از او دور باش و به رویش مبین

باستان (‌آغاز و همواره‌) و همه گاه امید بر یزدان دار و دوست آن گیر که ترا سودمندتر بود. ,

2 امیدت به دادار دارنده بند گزین دوستی کت بود سودمند

به چیز یزدان و امهرسپندان توخشا (‌توزنده - عمل کننده‌) و جان‌سپار باش. ,

2 به گیتی ره ایزدی توختن بود مینوی توشه اندوختن

3 به راه خدا و امهرآسپند به جان کوش تا وارهی ازگزند

راز به زنان مبر. ,

2 به زن راز پنهان مکن اشکار همان کودکان را به فرهنگ دار

هرچه اشنوی نیوش‌، یاوه مگوی‌. ,

2 نیوشنده باش و سخن درپذیر پس و پیش‌ پاسخ به پیمانه گیر

زن و فرزند خویشتن جدا از فرهنگ بمهل‌، کت تیمار و بیش (‌رنج و غم‌) گران نرسد و پشیمان نشوی‌. ,

2 مبادا ز فرهنگ و دانش جدا زن و کودک مردم پارسا

3 کش آرد پشیمانی بیکران برد بیش و تیمار و رنج گران

بیگاه مخند. پیش و پس پاسخ به پیمانه گیر (‌پیمان - انداز) ,

2 به بیگاه بر روی مردم مخند زگفتار بی‌مایه لب بازبند

به هیچ کس افسوس (‌استهزاء‌) مکن. ,

2 مکن هیچ افسوس با مردمان کز افسوسیانند مردم رمان

با دژآگاه (‌نادان و بی‌تربیت‌) مرد همراز مباش‌. ,

با خشمگین مردم همره مباش‌. ,

با خلج (‌پوچ و پست‌) مردم هم‌سگالش (‌هم‌مشورت‌) مشو ,

با بسیارخواسته مرد (‌متمول‌) هم‌خورش مباش. ,

با مست مرد هم‌خورش مشو. ,

2 مشو هم‌خور و خفت‌بامست‌مرد که آمیزش مست رنجست و درد