به چیز یزدان و از ملک‌الشعرا بهار منظومه 13
1. به چیز یزدان و امهرسپندان توخشا (توزنده - عمل کننده) و جان‌سپار باش.
راز به زنان مبر. از ملک‌الشعرا بهار منظومه 14
1. راز به زنان مبر.
هرچه اشنوی نیوش، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 15
1. هرچه اشنوی نیوش، یاوه مگوی.
زن و فرزند خویشتن از ملک‌الشعرا بهار منظومه 16
1. زن و فرزند خویشتن جدا از فرهنگ بمهل، کت تیمار و بیش (رنج و غم) گران نرسد و پشیمان نشوی.
بیگاه مخند. پیش از ملک‌الشعرا بهار منظومه 17
1. بیگاه مخند. پیش و پس پاسخ به پیمانه گیر (پیمان - انداز)
به هیچ کس افسوس از ملک‌الشعرا بهار منظومه 18
1. به هیچ کس افسوس (استهزاء) مکن.
با دژآگاه (نادان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 19
1. با دژآگاه (نادان و بی‌تربیت) مرد همراز مباش.
با مست مرد هم‌خورش از ملک‌الشعرا بهار منظومه 20
1. با مست مرد هم‌خورش مشو.
از بدگوهر مرد، از ملک‌الشعرا بهار منظومه 21
1. از بدگوهر مرد، و بد تخمه مرد افام مستان و مده، چه وخش گران باید دادن و همه گاه به درخانهٔ تو بایستد و همیشه پیامبر به درگاه تو برپای دارد و ترا زیان گران از وی باشد.
دشن چشم (بدچشم) از ملک‌الشعرا بهار منظومه 22
1. دشن چشم (بدچشم) مرد به یاری مگیر.
بر ارشکین (حسود) از ملک‌الشعرا بهار منظومه 23
1. بر ارشکین (حسود) مرد خواسته منمای.
اندر پادشاهان از ملک‌الشعرا بهار منظومه 24
1. اندر پادشاهان وژیر ( گزیر، چاره و تدبیر) به دروغ به پایان مبر.