رباعیات در دیوان اشعار شیخ بهایی

1 آهنگ حجاز می‌نمودم من زار کامد سحری به گوش دل این گفتار

2 یارب، به چه روی جانب کعبه رود گبری که کلیسا از او دارد عار

1 از دام دفینه، خوب جستیم آخر بر دامن فقر خود نشستیم آخر

2 مردانه گذشتیم، زآداب و رسوم این کنده ز پای خود شکستیم آخر

1 گفتم که کنم تحفه‌ات ای لاله عذار جان را، چو شوم ز وصل تو برخوردار

2 گفتا که بهائی، این فضولی بگذار جان خود ز من است، غیر جان تحفه بیار

1 از نالهٔ عشاق، نوایی بردار وز درد و غم دوست، دوایی بردار

2 از منزل یار، تا تو ای سست قدم یک گام زیاده نیست، پایی بردار

1 در بزم تو ای شمع، منم زار و اسیر در کشتن من، هیچ نداری تقصیر

2 با غیر سخن کنی، که از رشک بسوز سویم نکنی نگه، که از غصه بمیر

1 تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز! دوری کن و در دامن عزلت آویز!

2 انسان مجازیند این نسناسان پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!

1 از سبحهٔ من، پیر مغان رفت ز هوش وز نالهٔ من، فتاد در شهر خروش

2 آن شیخ که خرقه داد و زنار خرید تکبیر ز من گرفت، در میکده دوش

1 ای زاهد خود نمای سجاده به دوش دیگر پی نام و ننگ، بیهوده مکوش

2 ستاری او چو گشت در عالم فاش پنهان چه خوری باده؟ برو فاش بنوش

1 کردیم دلی را که نبد مصباحش در خانهٔ عزلت، از پی اصلاحش

2 و ز «فر من الخلق» بر آن خانه زدیم قفلی که نساخت قفلگر مفتاحش

1 از ذوق صدای پایت، ای رهزن هوش وز بهر نظارهٔ تو ای مایهٔ نوش

2 چون منتظران به هر زمانی صد بار جان بر در چشم آید و دل بر در گوش