رباعیات در دیوان اشعار شیخ بهایی

1 تا منزل آدمی سرای دنیاست کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

2 خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود سالی که نکوست، از بهارش پیداست

1 هرچند که در حسن و ملاحت، فردی از تو بنماند، در دل من دردی

2 سویت نکنم نگاه، ای شمع اگر پروانهٔ من شوی و گردم گردی

1 در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند دردست به جز ناله و آهی بنماند

2 تا خرمن عمر بود، در خواب بدم بیدار کنون شدم که کاهی بنماند

1 تا شمع قلندری بهائی افروخت از رشتهٔ زنار دو صد خرقه بسوخت

2 دی پیر مغان گرفت تعلیم از او و امروز، دو صد مسله مفتی آموخت

1 عمری است که تیر زهر را آماجم بر تارک افلاس و فلاکت، تاجم

2 یک شمه ز مفلسی اگر شرح دهم چندان که خدا غنی است، من محتاجم

1 ای صاحب مسله! تو بشنو از ما تحقیق بدان که لامکان است خدا

2 خواهی که تو را کشف شود این معنی جان در تن تو، بگو کجا دارد جا

1 فرخنده شبی بود که آن دلبر مست آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست

2 غارت زده‌ام دید و خجل گشت، دمی با من ز پی رفع خجالت بنشست

1 از دست غم تو، ای بت حور لقا نه پای ز سر دانم و نه، سر از پا

2 گفتم دل و دین ببازم، از غم برهم این هر دو بباختیم و غم ماند به جا

1 بر درگه دوست، هر که صادق برود تا حشر ز خاطرش علائق برود

2 صد ساله نماز عابد صومعه‌دار قربان سر نیاز عاشق برود

1 ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟ تحصیل اصول و حکمت و فلسفه چند؟

2 هر چیز به جز ذکر خدا وسوسه است شرمی ز خدا بدار، این وسوسه چند؟