رباعیات در دیوان اشعار شیخ بهایی

1 دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد از مدرسه رفت و دیر را مائوا کرد

2 مجموع کتابهای علم درسی از هم بدرید و کاغذ حلوا کرد

1 او را که دل از عشق مشوش باشد هر قصه که گوید همه دلکش باشد

2 تو قصهٔ عاشقان، همی کم شنوی بشنو، بشنو که قصه‌شان خوش باشد

1 تا نیست نگردی، ره هستت ندهند این مرتبه با همت پستت ندهند

2 چون شمع قرار سوختن گر ندهی سر رشتهٔ روشنی به دستت ندهند

1 فردا که محققان هر فن طلبند حسن عمل از شیخ و برهمن طلبند

2 از آنچه دروده‌ای، جوی نستانند وز آنچه نکشته‌ای، به خرمن طلبند

1 بر درگه دوست، هر که صادق برود تا حشر ز خاطرش علائق برود

2 صد ساله نماز عابد صومعه‌دار قربان سر نیاز عاشق برود

1 دل درد و بلای عشقش افزون خواهد او دیدهٔ دل همیشه در خون خواهد

2 وین طرفه که این ز آن «بحل» می‌طلبد و آن در پی آنکه عذر او چون خواهد

1 دل جور تو، ای مهر گسل، می‌خواهد خود را به غم تو متصل می‌خواهد

2 می‌خواست دلت که بی‌دل و دین باشم باز آی، چنان شدم که دل می‌خواهد

1 لطف ازلی، نیکی هر بد خواهد هر گمره را روی به مقصد خواهد

2 گر جرم تو بی‌عد است، نومید مشو لطف بی‌حد گناه بی‌عد خواهد

1 ای آنکه دلم غیر جفای تو ندید وی از تو حکایت وفا کس نشنید

2 قربان سرت شوم، بگو از ره لطف لعلت، به دلم چه گفت کز من برمید

1 کاری ز وجود ناقصم نگشاید گویی که ثبوتم انتفا می‌زاید

2 شاید ز عدم، من به وجودی برسم زان رو که ز نفی نفی، اثبات آید