فرخنده شبی بود که آن دلبر مست از شیخ بهایی رباعی 13
1. فرخنده شبی بود که آن دلبر مست
آمد ز پی غارت دل، تیغ به دست
تا شمع قلندری بهائی افروخت از شیخ بهایی رباعی 14
1. تا شمع قلندری بهائی افروخت
از رشتهٔ زنار دو صد خرقه بسوخت
تا منزل آدمی سرای دنیاست از شیخ بهایی رباعی 15
1. تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست از شیخ بهایی رباعی 16
1. حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وز سعی و طواف، هرچه کردست نکوست
در میکده دوش، زاهدی دیدم مست از شیخ بهایی رباعی 17
1. در میکده دوش، زاهدی دیدم مست
تسبیح به گردن و صراحی در دست
هر تازه گلی که زیب این گلزار است از شیخ بهایی رباعی 18
1. هر تازه گلی که زیب این گلزار است
گر بینی، گل و گر بچینی، خار است
آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست از شیخ بهایی رباعی 19
1. آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست
علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است از شیخ بهایی رباعی 20
1. علم است برهنه شاخ و تحصیل، بر است
تن، خانهٔ عنکبوت و دل، بال و پر است
رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت از شیخ بهایی رباعی 21
1. رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت
از طعن رقیب گبر کافر کیشت
پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است از شیخ بهایی رباعی 22
1. پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است
وین جور و جفای خلق، از حد بیش است
در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند از شیخ بهایی رباعی 23
1. در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند
دردست به جز ناله و آهی بنماند
نقد دل خود بهائی آخر سره کرد از شیخ بهایی رباعی 24
1. نقد دل خود بهائی آخر سره کرد
در مجلس عشق، عقل را مسخره کرد