آن حرف که از دلت غمی بگشاید از شیخ بهایی رباعی 25
1. آن حرف که از دلت غمی بگشاید
در صحبت دل شکستگان می‌باید
...
عشاق به غیر دوست، عاری دارند از شیخ بهایی رباعی 26
1. عشاق به غیر دوست، عاری دارند
از حسرت آرزوی او بیزارند
...
رندان گاهی ملک جهان می‌بازند از شیخ بهایی رباعی 27
1. رندان گاهی ملک جهان می‌بازند
گاهی به نگاهی، دل و جان می‌بازند
...
با دل گفتم: به عالم کون و از شیخ بهایی رباعی 28
1. با دل گفتم: به عالم کون و فساد
تا چند خورم غم؟ تنم از پا افتاد
...
ای در طلب علوم، در مدرسه از شیخ بهایی رباعی 29
1. ای در طلب علوم، در مدرسه چند؟
تحصیل اصول و حکمت و فلسفه چند؟
...
خوش آن که صلای جام وحدت در از شیخ بهایی رباعی 30
1. خوش آن که صلای جام وحدت در داد
خاطر ز ریاضی و طبیعی آزاد
...
دیدی که بهائی چو غم از سر از شیخ بهایی رباعی 31
1. دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد
از مدرسه رفت و دیر را مائوا کرد
...
او را که دل از عشق مشوش باشد از شیخ بهایی رباعی 32
1. او را که دل از عشق مشوش باشد
هر قصه که گوید همه دلکش باشد
...
تا نیست نگردی، ره هستت ندهند از شیخ بهایی رباعی 33
1. تا نیست نگردی، ره هستت ندهند
این مرتبه با همت پستت ندهند
...
فردا که محققان هر فن طلبند از شیخ بهایی رباعی 34
1. فردا که محققان هر فن طلبند
حسن عمل از شیخ و برهمن طلبند
...
بر درگه دوست، هر که صادق از شیخ بهایی رباعی 35
1. بر درگه دوست، هر که صادق برود
تا حشر ز خاطرش علائق برود
...
دل درد و بلای عشقش افزون از شیخ بهایی رباعی 36
1. دل درد و بلای عشقش افزون خواهد
او دیدهٔ دل همیشه در خون خواهد
...