از رفته قلم هیچ دگرگون از باباافضل کاشانی رباعی 85
1. از رفته قلم هیچ دگرگون نشود
وز خوردن غم به جز جگر خون نشود
رو دیده بدوز تا دلت از باباافضل کاشانی رباعی 86
1. رو دیده بدوز تا دلت دیده شود
زان دیده جهان دگرت دیده شود
می‌زن نفسی، کاین از باباافضل کاشانی رباعی 87
1. می‌زن نفسی، کاین دم از او می‌زاید
وین دم، دم ماست، گر تو را می‌شاید
سیر آمده ای ز خویشتن از باباافضل کاشانی رباعی 88
1. سیر آمده ای ز خویشتن می باید
برخاسته ای ز جان و تن می باید
رو خانه برو، که شاه از باباافضل کاشانی رباعی 89
1. رو خانه برو، که شاه ناگاه آید
ناگاه به نزد مرد آگاه آید
ای از همه آزرده، از باباافضل کاشانی رباعی 90
1. ای از همه آزرده، بی آزار گذر
وای مست فریب بوده، هشیار گذر
یا رب ز کرم بر من دل از باباافضل کاشانی رباعی 91
1. یا رب ز کرم بر من دل ریش نگر
وی محتشما، بر من درویش نگر
ای از تو فتاده عالمی از باباافضل کاشانی رباعی 92
1. ای از تو فتاده عالمی در شر و شور
فارغ شدهٔ غنی و مردم همه عور
زنهار در آن کوش که از باباافضل کاشانی رباعی 93
1. زنهار در آن کوش که در زیر سپهر
با هیچ کس‌ات هیچ نپیوندد مهر
عمر از پی افزون زر از باباافضل کاشانی رباعی 94
1. عمر از پی افزون زر کاسته گیر
صد گنج زر از رنج تن آراسته گیر
دانی که چرا زنند از باباافضل کاشانی رباعی 95
1. دانی که چرا زنند این طبلک باز؟
تا گم شده‌گان به راه باز آیند باز
در هستی کون خویش، از باباافضل کاشانی رباعی 96
1. در هستی کون خویش، مردم ز آغاز
با خلق جهان و با جهان است انباز