ای پریشان کرده عمدا، از باباافضل کاشانی غزل 1
1. ای پریشان کرده عمدا، زلف عنبربیز را
بر دل من دشنه داده غمزهٔ خونریز را
...
در مقامی که رسد زو به از باباافضل کاشانی غزل 2
1. در مقامی که رسد زو به دل و جان آسیب
نبود جان خردمند ز رفتن به نهیب
...
دارم دلی مخاطره جوی از باباافضل کاشانی غزل 3
1. دارم دلی مخاطره جوی بلا پرست
سرگشته رایِ گم شده عقلِ هوا پرست
...
بگسلم از تو، با که پیوندم؟ از باباافضل کاشانی غزل 4
1. بگسلم از تو، با که پیوندم؟
از تو گر بگسلم به خود خندم
...
سرگشته وار بر تو گمان از باباافضل کاشانی غزل 5
1. سرگشته وار بر تو گمان خطا برم
بی آنکه هیچ راه به چون و چرا برم
...
در آب و گل که آورد، آیین از باباافضل کاشانی غزل 6
1. در آب و گل که آورد، آیین جان نهادن؟
بر دوش جان نازک، بار گران نهادن؟
...
رنگ از گل رخسار تو گیرد از باباافضل کاشانی غزل 7
1. رنگ از گل رخسار تو گیرد گل خود روی
مشک از سر زلفین تو دریوزه کند بوی
...
خود را به عقل خویش از باباافضل کاشانی قصیده 1
1. خود را به عقل خویش یکی بر گرای، خود
تا چیستی و چندی؟ ای مرد پر خرد
...
گشوده گردد بر تو در از باباافضل کاشانی قصیده 2
1. گشوده گردد بر تو در حقیقت باز
کناره گیر به یکبار از این جهان مجاز
...
آن مایه بزرگی و آن از باباافضل کاشانی قصیده 3
1. آن مایه بزرگی و آن قبلهٔ انام
آن از کرم نشان و هنر زو گرفته نام
...