رباعیات باباافضل کاشانی

1 دل نعره زنان ملک جهان می طلبد پیوسته وجود جاودان می طلبد

2 مسکین خبرش نیست که صیاد اجل پی بر پی او نهاده، جان می طلبد

1 غم با لطف تو شادمانی گردد عمر از نظر تو جاودانی گردد

2 گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک آتش همه آب زندگانی گردد

1 عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد سودای توام، بی سر و بی سامان کرد

2 لطف و کرم تو، جسم را چون جان کرد در خاک عمل بهتر از این نتوان کرد

1 در عشق تو جان بوالهوس می میرد چون شعله ز انبوهی خس می میرد

2 روزی که دلم به طره بستی، گفتم کاین مرغ آخر در این قفس می میرد

1 یاد تو کنم دلم چنان برخیزد که امید به کلی از جهان برخیزد

2 آیا بودا که از میان من و تو ما بین فراق از میان بر خیزد

1 چندان برو این ره که دویی برخیزد گر هست دویی، به رهروی برخیزد

2 تو او نشوی، ولی اگر جهد کنی جایی برسی کز تو، تویی برخیزد

1 دنیا مطلب تا همه دین ات باشد دنیا طلبی، نه آن ، نه این ات باشد

2 بر روی زمین، زیر زمین وار بزی تا زیر زمین، روی زمین ات باشد

1 از شبنم عشق خاک آدم گل شد صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

2 چون نشتر عشق بر رگ روح زدند یک قطره فرو چکید و نامش دل شد

1 تا داروی او درد مرا درمان شد پستیم بلندی شد و کفر ایمان شد

2 جان و دل و تن، هر سه حجاب ره بود تن دل شد و دل جان شد و جان جانان شد

1 صاحب نظران که آینهٔ یکدگرند چون آینه از هستی خود بی خبرند

2 گر روشنیی می طلبی، آینه وار در خود منگر، تا همه در تو نگرند