رباعیات باباافضل کاشانی

1 هر نفس که او درد ز درمان دانست دشخوار خرد تواند آسان دانست

2 چیزی که وجود آن نیابی در خود بیرون ز خود از چه روی بتوان دانست؟

1 بر سیر اگر نهاده ای دل، ای دوست چون سیر به یک بار برون آی از پوست

2 زنهار مگرد گرد این راه مخوف تا همچو پیاز خاطرت تو بر تو ست

1 سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

2 این هستی موهوم، خیالی است صریح زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

1 راه ازل و ابد، زبان و سرِ توست و آن دّر که کسی نسفت، در کشور توست

2 چیزی چه طلب کنی؟ که گم کرده نه ای از خود بطلب، که نقد تو در بر توست

1 گر تخم برومند نشد، کشتهٔ توست ور جامه پسندیده نشد، رشتهٔ توست

2 گر ز آن که تو را پای فرو رفت به گل از کس تو منال، کاین گل آغشتهٔ توست

1 در هر برزن که بنگرم آشوبی ست آشوب شکنجه ای و زخم چوبی ست

2 تا پاک کنند گیتی از یک دیکر هر ریش که هست، بر زنخ جارویی ست

1 چندین غم مال و حسرت دنیا چیست هرگز دیدی کسی که جاوید بزیست؟

2 این یک نفسی که در تنت عاریتی ست با عاریتی، عاریتی، باید زیست

1 من من نی ام، آن کس که منم، گوی که کیست؟ خاموش منم، در دهنم گوی که کیست

2 سر تا قدمم نیست به جز پیرهنی آن کس که منش پیرهنم، گوی که کیست

1 گفتم که مگر تخم هوس کاشتنی ست نه نه، غلطم، که جمله بگذاشتنی ست

2 بگذاشتنی ست هر چه در عالم هست الا عزت که آن نگه داشتنی ست

1 عشق تو ز هر بی خبری خالی نیست درد تو ز هر بی بصری خالی نیست

2 هر چند که در خلق جهان می نگرم سودای تو از هیچ سری خالی نیست