رباعیات باباافضل کاشانی

1 ترس اجل و بیم فنا، هستی توست ور نه ز فنا شاخ بقا خواهد رُست

2 تا از دم عیسی شده ام زنده به جان مرگ آمد و از وجود ما دست بشست

1 وی جملهٔ خلق را ز بالا و ز پست آورده به فضل خویش از نیست به هست

2 بر درگه عدل تو چه درویش و چه شاه در خانهٔ عفو تو چه هشیار و چه مست

1 معلوم نمی‌شود چنین از سر دست کاین صورت و معنی ز چه رو در پیوست

2 اسرار به جملگی به نزد هر کس آنگاه شود عیان که صورت بشکست

1 با یار بگفتم به زبانی که مراست کز آرزوی روی تو جانم برخاست

2 گفتا: قدمی ز آرزو زآن سو نه کاین کار به آرزو نمی آمد راست

1 ترکیب عناصر ار نگشتی کم و کاست صورت بستی که طبع صورتگر ماست

2 بفزود و بکاست تا بدانی ره راست کاین عالم را مصور کامرواست

1 در عین علی، هو العلی الاعلی ست در لام علی، سّر الاهی پیداست

2 دریای علی سورهٔ حی قیوم برخوان و ببین که اسم اعظم آن جاست

1 هر نقش که بر تختهٔ هستی پیداست آن صورت آن کس است کان نقش آراست

2 دریای کهن چو بر زند موجی نو موجش خوانند و در حقیقت دریاست

1 در کار جهان، بیع و شری بر هیچ است نقشی است خوش آدمی، ولی بر هیچ است

2 زنهار بر این چهار دیوار وجود فارغ ننشینی، که بنی بر هیچ است

1 افضل دیدی که هر چه دیدی هیچ است سر تا سر آفاق دویدی هیچ است

2 هر چیز که گفتی و شنیدی هیچ است و آن نیز که در کنج خزیدی هیچ است

1 آن کیست که آگاه ز حسن و خرد است آسوده ز کفر و دین و از نیک و بد است

2 کارش نه چو جسم و نفس داد و ستد است آگاه بدو عقل و خود آگه به خود است