عمر تو اگر فزون شود از پانصد از باباافضل کاشانی رباعی 49
1. عمر تو اگر فزون شود از پانصد
افسانه شوی عاقبت از روی خرد
چون درد توام در این دل ریش افتاد از باباافضل کاشانی رباعی 50
1. چون درد توام در این دل ریش افتاد
بیگانگی ام نخست بر خویش افتاد
دل نعره زنان ملک جهان می طلبد از باباافضل کاشانی رباعی 51
1. دل نعره زنان ملک جهان می طلبد
پیوسته وجود جاودان می طلبد
غم با لطف تو شادمانی گردد از باباافضل کاشانی رباعی 52
1. غم با لطف تو شادمانی گردد
عمر از نظر تو جاودانی گردد
عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد از باباافضل کاشانی رباعی 53
1. عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد
سودای توام، بی سر و بی سامان کرد
در عشق تو جان بوالهوس می میرد از باباافضل کاشانی رباعی 54
1. در عشق تو جان بوالهوس می میرد
چون شعله ز انبوهی خس می میرد
یاد تو کنم دلم چنان برخیزد از باباافضل کاشانی رباعی 55
1. یاد تو کنم دلم چنان برخیزد
که امید به کلی از جهان برخیزد
چندان برو این ره که دویی برخیزد از باباافضل کاشانی رباعی 56
1. چندان برو این ره که دویی برخیزد
گر هست دویی، به رهروی برخیزد
دنیا مطلب تا همه دین ات باشد از باباافضل کاشانی رباعی 57
1. دنیا مطلب تا همه دین ات باشد
دنیا طلبی، نه آن ، نه این ات باشد
از شبنم عشق خاک آدم گل شد از باباافضل کاشانی رباعی 58
1. از شبنم عشق خاک آدم گل شد
صد فتنه و شور در جهان حاصل شد
تا داروی او درد مرا درمان شد از باباافضل کاشانی رباعی 59
1. تا داروی او درد مرا درمان شد
پستیم بلندی شد و کفر ایمان شد
صاحب نظران که آینهٔ یکدگرند از باباافضل کاشانی رباعی 60
1. صاحب نظران که آینهٔ یکدگرند
چون آینه از هستی خود بی خبرند