رباعیات باباافضل کاشانی

1 احداث زمانه را چو پایانی نیست و احوال جهان را سر و سامانی نیست

2 چندین غم بیهوده به خود راه مده کاین مایهٔ عمر نیز چندانی نیست

1 آن کس که درون سینه را دل پنداشت گامی دو نرفته، جمله را حاصل پنداشت

2 علم و ورع و زهد و تمنا و طلب این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت

1 ای در طلب آن که لقا خواهی یافت وقتی دگر از فوق سما خواهی یافت

2 با توست خدا و عرش اعظم دل توست با خود چو نیابی اش کجا خواهی یافت

1 راهی ست دراز و دور، می باید رفت آنجات اگر مراد برناید، رفت

2 تن مرکب توست تا به جایی برسی تو مرکب تن شوی، کجا شاید رفت؟

1 آرامِ مَنا! کجاست آرامگهَت ره سوی تو کو؟ که سوی من باد رهت

2 زین روی که مه به شب بُوَد، روزِ رهی شب گشت در آرزوی روی چو مهت

1 بر خود چه نهی رنج در این جای سِپَنج چون پای یقین نهاده ای بر سر گنج

2 بنشین به تأنی و بر آسا از رنج و آن گنج به معیار خرد بر خود سنج

1 هستی تو سزای این و صد چندین رنج تا با تو که گفت کاین همه بر خود سنج

2 از خوردن و خواستن بر آسا و بباش و آرام گزین که خفته ای بر سر گنج

1 ای کرده فریبنده جهانت گستاخ می آیی و می روی در او پهن و فراخ

2 گوی نرسد مرگ به من؛ چون نرسد؟ نه پای وی آبله، نه کفشش سوراخ

1 عمر تو اگر فزون شود از پانصد افسانه شوی عاقبت از روی خرد

2 باری چو فسانه می شوی، ای بخرد افسانهٔ نیک شو، نه افسانهٔ بد

1 چون درد توام در این دل ریش افتاد بیگانگی ام نخست بر خویش افتاد

2 چون دیده به جستجوی رویت برخاست از آرزوی تو اشک در پیش افتاد