گر دریابی که از کجا آمده‌ای از باباافضل کاشانی رباعی 157
1. گر دریابی که از کجا آمده‌ای
وز بهر چه وز بهر چرا آمده‌ای
ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟ از باباافضل کاشانی رباعی 158
1. ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟
در جای نه‌ای؟ کدام جائی که نه‌ای؟
ای آن که شب و روز خدا می طلبی از باباافضل کاشانی رباعی 159
1. ای آن که شب و روز خدا می طلبی
کوری گرش از خویش جدا می طلبی
ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی از باباافضل کاشانی رباعی 160
1. ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی
او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟
دعوی به سر زبان خود وابستی از باباافضل کاشانی رباعی 161
1. دعوی به سر زبان خود وابستی
در خانه هزار بت، یکی نشکستی
از معدن خویش اگر جدا افتادی از باباافضل کاشانی رباعی 162
1. از معدن خویش اگر جدا افتادی
آخر بنگر که خود کجا افتادی
مردی باید، بلند همت مردی از باباافضل کاشانی رباعی 163
1. مردی باید، بلند همت مردی
زین تجربه دیده ای، خرد پروردی
گر حاکم صد شهر و ولایت گردی از باباافضل کاشانی رباعی 164
1. گر حاکم صد شهر و ولایت گردی
ور در هنر و فضل به غایت گردی
تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟ از باباافضل کاشانی رباعی 165
1. تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟
تا چند دَرِ سرای مردم گردی؟
گر در نظر خویش حقیری، مردی از باباافضل کاشانی رباعی 166
1. گر در نظر خویش حقیری، مردی
ور بر سر نفس خود امیری، مردی
یک ذره ز فقر اگر به صحرا بودی از باباافضل کاشانی رباعی 167
1. یک ذره ز فقر اگر به صحرا بودی
نه کافر و نه گبر و نه ترسا بودی
در آینهٔ جمال حق کن نظری از باباافضل کاشانی رباعی 168
1. در آینهٔ جمال حق کن نظری
تا جان و دلت بیابد از حق خبری