گر دریابی که از از باباافضل کاشانی رباعی 157
1. گر دریابی که از کجا آمده‌ای
وز بهر چه وز بهر چرا آمده‌ای
...
ای عین بقاء در چه از باباافضل کاشانی رباعی 158
1. ای عین بقاء در چه بقایی که نه‌ای؟
در جای نه‌ای؟ کدام جائی که نه‌ای؟
...
ای آن که شب و روز از باباافضل کاشانی رباعی 159
1. ای آن که شب و روز خدا می طلبی
کوری گرش از خویش جدا می طلبی
...
ای صوفی صافی که از باباافضل کاشانی رباعی 160
1. ای صوفی صافی که خدا می‌طلبی
او جای ندارد، ز کجا می‌طلبی؟
...
دعوی به سر زبان از باباافضل کاشانی رباعی 161
1. دعوی به سر زبان خود وابستی
در خانه هزار بت، یکی نشکستی
...
از معدن خویش اگر از باباافضل کاشانی رباعی 162
1. از معدن خویش اگر جدا افتادی
آخر بنگر که خود کجا افتادی
...
مردی باید، بلند از باباافضل کاشانی رباعی 163
1. مردی باید، بلند همت مردی
زین تجربه دیده ای، خرد پروردی
...
گر حاکم صد شهر و از باباافضل کاشانی رباعی 164
1. گر حاکم صد شهر و ولایت گردی
ور در هنر و فضل به غایت گردی
...
تا کی پی اسباب و از باباافضل کاشانی رباعی 165
1. تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟
تا چند دَرِ سرای مردم گردی؟
...
گر در نظر خویش حقیری، از باباافضل کاشانی رباعی 166
1. گر در نظر خویش حقیری، مردی
ور بر سر نفس خود امیری، مردی
...
یک ذره ز فقر اگر از باباافضل کاشانی رباعی 167
1. یک ذره ز فقر اگر به صحرا بودی
نه کافر و نه گبر و نه ترسا بودی
...
در آینهٔ جمال حق از باباافضل کاشانی رباعی 168
1. در آینهٔ جمال حق کن نظری
تا جان و دلت بیابد از حق خبری
...