گر خلوت و عزلت است از باباافضل کاشانی رباعی 145
1. گر خلوت و عزلت است سرمایهٔ تو
هرگز به ضلالت نرسد پایهٔ تو
...
افضل تو به هر حالی از باباافضل کاشانی رباعی 146
1. افضل تو به هر حالی مغرور مشو
پروانه صفت به گرد هر نور مشو
...
ای دل ز غم جهان که از باباافضل کاشانی رباعی 147
1. ای دل ز غم جهان که گفتت خون شو
یا ساکن عشوه خانهٔ گردون شو
...
افضل درِ دل می زنی، از باباافضل کاشانی رباعی 148
1. افضل درِ دل می زنی، آخر دل کو؟
عمری ست که راه می روی، منزل کو؟
...
دنیا به مراد رانده از باباافضل کاشانی رباعی 149
1. دنیا به مراد رانده گیر، آخر چه؟
وین نامهٔ عمر خوانده گیر، آخر چه؟
...
ای پای شرف بر سر از باباافضل کاشانی رباعی 150
1. ای پای شرف بر سر افلاک زده
وی دم همه از خلعت لولاک زده
...
ای دل به چه غم خوردنت از باباافضل کاشانی رباعی 151
1. ای دل به چه غم خوردنت آمد پیشه
وز مرگ چه ترسی، چو درخت از تیشه
...
گر مغز همه بینی از باباافضل کاشانی رباعی 152
1. گر مغز همه بینی و گر پوست همه
هان تا نکنی کج نظری، کوست همه
...
ای لطف تو در کمال از باباافضل کاشانی رباعی 153
1. ای لطف تو در کمال بالای همه
وی ذات تو از علوم دانای همه
...
مستم به خرابات، از باباافضل کاشانی رباعی 154
1. مستم به خرابات، ولی از می نه
نقلم همه نقل است و حریفم شئ نه
...
رندی باید، ز شهر از باباافضل کاشانی رباعی 155
1. رندی باید، ز شهر خود تاخته‌ای
بنیاد وجود خود برانداخته‌ای
...
این نیست جهان جان از باباافضل کاشانی رباعی 156
1. این نیست جهان جان که پنداشته‌ای
وین نیست ره وصل که برداشته‌ای
...