آزردن خلق کافری پندارم از باباافضل کاشانی رباعی 121
1. آزردن خلق کافری پندارم
وز خلق جهان همین طمع می دارم
تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم از باباافضل کاشانی رباعی 122
1. تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم
وز مردن و از کندن جان می ترسم
از عشق تو بهره نیست جز سرزنشم از باباافضل کاشانی رباعی 123
1. از عشق تو بهره نیست جز سرزنشم
بی آنکه به جای هیچ کس بد کنشم
از هر چه در این ملک نی‌ام کم، بیشم از باباافضل کاشانی رباعی 124
1. از هر چه در این ملک نی‌ام کم، بیشم
از حاشیه بیگانه و با شه خویشم
من با تو نظر از سر هستی نکنم از باباافضل کاشانی رباعی 125
1. من با تو نظر از سر هستی نکنم
اندیشه ز بالا و ز پستی نکنم
از روی تو شاد شد دل غمگینم از باباافضل کاشانی رباعی 126
1. از روی تو شاد شد دل غمگینم
من چون رخ تو به دیگری بگزینم؟
دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم از باباافضل کاشانی رباعی 127
1. دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم
تا ظن نبری که ما در او می‌مانیم
با یاد جلال در بیابان رفتیم از باباافضل کاشانی رباعی 128
1. با یاد جلال در بیابان رفتیم
وز عالم تن به عالم جان رفتیم
زان پیش که ما طفیل آدم بودیم از باباافضل کاشانی رباعی 129
1. زان پیش که ما طفیل آدم بودیم
در خلوت خاص، هر دو محرم بودیم
یا رب چو بخوانی ام، اطعنا گویم از باباافضل کاشانی رباعی 130
1. یا رب چو بخوانی ام، اطعنا گویم
فرمان تو را به جان سمعنا گویم
تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان از باباافضل کاشانی رباعی 131
1. تخمی است خرد، که جان از او رُست و روان
بار و بر و برگش آخشیج و حیوان
حیوان ز نبات است و نبات از ارکان از باباافضل کاشانی رباعی 132
1. حیوان ز نبات است و نبات از ارکان
ارکان اثر گردش چرخ گردان