مظهرالعجایب عطار نیشابوری

1 راویم این نکته را از شیخ دین آنکه او را بود خود علم الیقین

2 شیخ دین و پیشوای اهل دید بایزید آن حکمت حق را کلید

3 گفت با من جعفر صادق امام آنکه بد در علم دین حاذق تمام

4 گشت روزی دُرفشان آن مقتدا گفت پیشم پیر بسطامی بیا

1 چون بدین مصطفی همره شوی از طریق مرتضی آگه شوی

2 هرچه گفتار کلام است و حدیث گوش کن مشنو سخن از هر خبیث

3 رو توبیعت کن باولاد رسول تا کند الله ایمانت قبول

4 هرچه فرمایند میکن تو بجان تو بجان کن آنچه گویندت عیان

1 چون ز عزّت خلعت آدم بداد تاج اسرارش روان بر سر نهاد

2 گفت ای جبریل این سه تحفه را بر بنزد آدم خاکیّ ما

3 گوی کاین سه تحفه از حق آمده از برای دید مطلق آمده

4 تا بتو باشند خود یار وندیم هم بتو باشند در معنی مقیم

1 پس مبارک گفت احمد شاه را کرد آن خورشید روشن ماه را

2 هر دو همچون ماه و خور تابان شدند همچو انجم دیگران پنهان شدند

3 از جبینها گرد رُفتند آن همه پس مبارکباد گفتند آن همه

4 زین ولایت مرتضی چون برفروخت جان اصحاب نبی از رشک سوخت

1 یک روایت خوب از من گوش کن جام از ساقی کوثر نوش کن

2 نقل دارم از ثقات با صفا آنکه روزی حضرت خیرالوری

3 چونکه او برگشت از حجّ الوداع در غدیر خم مکان کرد آن مطاع

4 جبرئیل از حضرت عزّت رسید نزل از حضرت به پیش او کشید

1 خواجهٔ نوری بما همخانه بود وز طریق ناقصان بیگانه بود

2 علم معنی از وجودش همچونور شعله میزد همچو نور کوه طور

3 یک شبی در پیش من آن بحر راز از حکایات شهان میگفت باز

4 از احادیث نبیّ و از علوم وز حکایات شه هر مرز و بوم

1 شو مطیع مصطفی و مرتضی زآنکه حق گفته بقرآنشان ثنا

2 تو ثنای شه بجان پیوند ساز تا شود پیوند تو با اهل راز

3 جمله عالم فتنه و غوغای اوست در همه جا منزل و مأوای اوست

4 او ظهوری کرده درجانم بدهر لاجرم اسرار ریزم نهر نهر

1 یا امیرالمؤمنین این بنده‌ات از گنه کاری شده شرمنده‌ات

2 یا امیرالمؤمنین عطّار سوخت در میان آتش اسرار سوخت

3 یاامیرالمؤمنین دستم بگیر چون تو باشی دستگیرم یا امیر

4 میکنی ای پادشاه انس و جان دستگیری کن ز پا افتاد گان

1 روح تو شهباز علوی آمده است او شهنشاه سماوی آمده است

2 خرمگس نفس است و بس دنیاپرست او کند دایم بمرداری نشست

3 تو بروح خویشتن بنگر که چیست بعد از آن در معنیش بنگر که کیست

4 دشمن بسیار دارد روح تو لیک از او دایم بود مفتوح تو

1 ای تو غافل از درون و از برون خود درافتادی در این چه سرنگون

2 ورنه من راهت ز معنی ساختم سحر ایمان را در او پرداختم

3 راه روشن ساختم از نور او چون ندیدی تو شدی مهجور او

4 جان من نور ولای او گرفت وز دو عالم خود صدای او گرفت