باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع در مختارنامه عطار نیشابوری

1 شمع آمد و گفت: این تن لاغر همه سوخت رفتم که مرا ز پای تا سر همه سوخت

2 خشکم همه از دست شد و تر همه سوخت اشکی دو سه نم بماند و دیگر همه سوخت

1 شمع آمد و گفت: جان من پُردرد است زین اشک که آتشم به روی آورده است

2 دی شهد همی خوردم و امروز آتش تا درد همو خورد که صافی خورده است

1 شمع آمد و گفت: آنِ عشقم همه شب در بوتهٔ امتحانِ عشقم همه شب

2 برکردهام آتشی بلند از سرِ خویش زان روی که دیدهبانِ عشقم همه شب

1 شمع آمد و گفت: بر تنِ لاغر خویش میافشانم اشک ز چشمِ ترِ خویش

2 چون از سر خویش از عسل دور شدم بنگر که چه آمد به سرم از سرِ خویش

1 شمع آمد و گفت: هر که مردی بودست سوزش چو من از غایتِ دردی بودست

2 گر گریم تلخ هم روا میدارم کز شیرینیم پیش خوردی بودست

1 شمع آمد و گفت: دامنی تر داری زیرا که نه رهرُوی نه رهبر داری

2 من هر ساعت سری دگر در بازم تو ره نبری به سر که یک سر داری

1 شمع آمد و گفت: آمدهام رنگ آمیز بر چهره ز ابر آتشین طوفان ریز

2 من از سر عشق میزنم لاف و تو هم تا خود که برد زین دو به سر آتش تیز

1 شمع آمد و گفت: زاتش افسر دارم هر لحظه به نو سوزش دیگر دارم

2 تا چند به هر جمع من بی سر و پای در پای افتم از آنچه در سر دارم

1 شمع آمد و گفت: انجمنم باید ساخت با سوختن جان و تنم باید ساخت

2 ما را چو برای سوختن ساختهاند شک نیست که با سوختنم باید ساخت

1 شمع آمد و گفت: پا و سر باید سوخت هر لحظه به آتش دگر باید سوخت

2 وقتی که به جمع روشنی بیش دهم گر خواهم وگرنه بیشتر باید سوخت