باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع در مختارنامه عطار نیشابوری

1 شمع آمد و گفت: کشتهٔ ایامم سرگشتهٔ روزگارِ نافرجامم

2 با آن که بریدهاند صد بار سرم شیرینی انگبین نرفت از کامم

1 شمع آمد و گفت: بر تنِ لاغر خویش میافشانم اشک ز چشمِ ترِ خویش

2 چون از سر خویش از عسل دور شدم بنگر که چه آمد به سرم از سرِ خویش

1 شمع آمد و گفت: کیست گمراه چو من در حلق طناب مانده ناگاه چو من

2 تا خام رگی چو موم نبود نرود از جهل به ریسمان فرو چاه چو من

1 شمع آمد و گفت: چند باشم سرکش بر پای بمانده به که تا سوزم خوش

2 چون هر نفس از کشتن خویش اندیشم بیرون شود از پای به فرقم آتش

1 شمع آمد و گفت: اگر میسر گردد چندین سوزم ز اشک کمتر گردد

2 چون در آتش تشنگیم مینکشد زان میگریم تادهنم تر گردد

1 شمع آمد و گفت: کار باید کرد تادر آتش بر بفرازم گردن

2 صد بار اگر سرم ببرند از تن من میخندم روی ندارد مردن

1 شمع آمد و گفت:‌چند سرگشته شوم آن اولیتر که با سررشته شوم

2 هرچند که بینفس زدن زنده نیم تا در نگری به یک نفس کشته شوم

1 شمع آمد وگفت: جاودان افتادن به زانکه چو من به هر میان افتادن

2 از شهد چو موم نقره دور افتادم بر نقره ازین بِهْ نتوان افتادن

1 شمع آمد وگفت: جان من میببرند وز من همه دوستان من میببرند

2 ناگفتنیی نگفتهام در همه عمر پس از چه سبب زبان من میببرند

1 شمع آمد و گفت: جان نگر بر لبِ من گردون به خروش آمد از یاربِ من

2 وین طرفه که روز شادیم شب خوش کرد در آتش و سوز چون بُود خود شبِ من