باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع در مختارنامه عطار نیشابوری

1 شمع آمد و گفت:‌چون مرا نیست قرار از پنبه نفس زنم چو حلاج از دار

2 در واقعهٔ خویش چو حلاجم من آویخته و سوخته و کشتهٔ زار

1 شمع آمد و گفت: چند از افروختنم وز خامی خود سوختن آموختم

2 چون من نزدم اناالحقی چون حلاج فتوی که دهد به کشتن و سوختنم

1 شمع آمد و گفت: از چه دل خوش دارم چون از آتش حال مشوّش دارم

2 آتش سر من دارد و کم باد سرم گر من سرِ مویی سرِ آتش دارم

1 شمع آمد و در آتش سرکش پیوست در آتش سوزان که چنان خوش پیوست

2 پیوند عجب نگر که او را افتاد بُبرید از انگبینْ به آتش پیوست

1 شمع آمد و گفت: ماندهام بی سر و پای سر سوخته پای بسته نی بند و گشای

2 کس چون من اگر چه پای بر جا نبود از آتش فرق، پای من رفت ز جای

1 شمع آمد زار زار و میگفت به راز حال من و آتش است با سوز و گداز

2 من کرده به درد گریهٔ تلخ آغاز برّیده ز من یار به شیرینی باز

1 شمع آمد و گفت: کیست گمراه چو من در حلق طناب مانده ناگاه چو من

2 تا خام رگی چو موم نبود نرود از جهل به ریسمان فرو چاه چو من

1 شمع آمد و گفت: آتش و گازست عظیم زین سرزنش و ازان گدازست عظیم

2 وین سوختنم که هر شبی خواهد بود گر بیش شبی نیست درازست عظیم

1 شمع آمد و گفت: مانده در سوز و گداز کار من غم کشته کی آید با ساز

2 گرچه همه جمع را زِ من روشنی است در چشم همه به هیچ میآیم باز

1 شمع آمد و گفت: ماندهام بی سر و پا پای اندر بند و سر در آتش همه جا

2 گاهم بکشند و گه بسوزند به درد یک سوخته سرگشتهتر از من بنما