باب چهل و هشتم: در سخن گفتن به زبان شمع در مختارنامه عطار نیشابوری

1 شمع آمد و گفت: خویشتن میتابم جان میسوزم به درد و تن میتابم

2 چون رشتهٔ من پیش ز من تافتهاند بر تافتن است اصل و من میتابم

1 شمع آمد و گفت: بنده میباید بود در سوز میان خنده میباید بود

2 سر میببرند هر زمانم در طشت پس میگویند زنده میباید بود

1 شمع آمد و گفت: کار باید کرد تادر آتش بر بفرازم گردن

2 صد بار اگر سرم ببرند از تن من میخندم روی ندارد مردن

1 شمع آمد و گفت: تا مرا یافته‌اند در تافتنم به جمع بشتافته‌اند

2 کمتر باشد ز ریسمانی که مراست آن نیز در اندرون من بافته‌اند

1 شمع آمد و گفت: اگر خطا سوختمی جز خود دگری را به بلا سوختمی

2 از خامی خویش زار میباید سوخت گر خام نبودمی کجا سوختمی

1 شمع‌ آمد و گفت: بر نمیباید خاست تا پیش تو سرگذشت برگویم راست

2 نی نی که زبان من بسوزد ز آتش گر برگویم ز سرگذشتی که مراست

1 شمع آمد و گفت: گر بما زد پر باز پروانه ز شوق کس نزد دیگر باز

2 هر لحظه رهی که میروم چون خامم زان در آتش گرفتهام از سر باز

1 شمع آمد و گفت: در بلا باید سوخت وز آتش سر بر سر پا باید سوخت

2 من آمده در میان جمعی چو بهشت درآتش دوزخم چرا باید سوخت

1 شمع آمد و گفت: سوز پروانه جداست کاو را پر سوخت سوز من سر تا پاست

2 من بنمودم درین میان فرقی راست فرقی روشن چنین که دارد که مراست

1 شمع آمد و گفت: کشته بنشینم نیز تا کشته به سوزد تن مسکینم نیز

2 از آتش تیز میزیم جان من اوست وان عمر به سر آمده میبینم نیز