غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 جانا بسوخت جان من از آرزوی تو دردم ز حد گذشت ز سودای روی تو

2 چندین حجاب و بنده به ره بر گرفته‌ای تا هیچ خلق پی نبرد راه کوی تو

3 چون مشک در حجاب شدی در میان جان تا ناقصان عشق نیابند بوی تو

4 گشتی چو گنج زیر طلسم جهان نهان تا جز تو هیچ‌کس نبرده ره به سوی تو

1 ترسا بچه‌ای ناگه چون دید عیان من صد چشمه ز چشم من بارید روان من

2 دی زاهد دین بودم سجاده نشین بودم امروز چنان دیدم زنار میان من

3 سجاده به می داده وز خرقه تبرایی نه کفر و نه ایمانی درمانده ز جان من

4 نه بنده نه آزادم نه مدت خود دانم این است کنون حاصل در بتکده جان من

1 ای خرد را زندگی جان ز تو بندگی از عقل و جان فرمان ز تو

2 هر زمان قسم دل پر درد من صد هزاران درد بی درمان ز تو

3 گر ز من جان می‌بری از یک سخن باز یابم بی سخن صد جان ز تو

4 من نیم اما همه زشتی ز من تو نه‌ای اما همه احسان ز تو

1 ای دل مبتلای من شیفتهٔ هوای تو دیده دلم بسی بلا آن همه از برای تو

2 رای مرا به یک زمان جمله برای خود مران چون ز برای خود کنم چند کشم بلای تو

3 نی ز برای تو به جان بار بلای تو کشم عشق تو و بلای جان، جان من و وفای تو

4 باد جهان بی وفا دشمن من ز جان و دل گر نکنم ز دوستی از دل و جان هوای تو

1 دوش وقت صبح چون دل داده‌ای پیشم آمد مست ترسازاده‌ای

2 بی دل و دینی سر از خط برده‌ای بی سر و پایی ز دست افتاده‌ای

3 چون مرا از خواب خوش بیدار کرد گفت هین برخیز و بستان باده‌ای

4 من ز ترسازاده چون می بستدم گشتم از می بستدن دل داده‌ای

1 ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای پنهان ز عاشقانت رویی به من نمای

2 آب رخم مبر ز دو جادوی پر فریب قوت دلم بده ز دو یاقوت جانفزای

3 اندر هوای روی تو ای آفتاب حسن تا کی زنم چو ذرهٔ سرگشته دست و پای

4 چون سایه‌ای فرو شدم از عشق تو به خاک ای آفتاب جان من از قعر جان برآی

1 ای دلم مستغرق سودای تو سرمهٔ چشمم ز خاک پای تو

2 جان من من عاشقم از دیرگاه عاشق یاقوت جان افزای تو

3 مانده کرده عالمی دل دیده را فتنهٔ آن نرگس رعنای تو

4 گر چنین زیبا نبودی عارضت دل نبودی این چنین شیدای تو

1 چو دریا شور در جانم میفکن ز سودا در بیابانم میفکن

2 چو پر پشهٔ وصلت ندیدم به پای پیل هجرانم میفکن

3 به دست خویش در پای خودم کش به دست و پای دورانم میفکن

4 به دشواری به دست آید چو من کس چنین از دست آسانم میفکن

1 ای لبت حقهٔ گهر بسته دهنت شور در شکر بسته

2 طوطیان خط تو پیش شکر بال بگشاده و کمر بسته

3 خطت از پستهٔ تو بر رستهٔ است هست بر رستهٔ تو بر بسته

4 زان خط سبز بر رخ زردم خون دل جمله چون جگر بسته

1 گر کسی یابد درین کو خانه‌ای هر دمش واجب بود شکرانه‌ای

2 هر که او بویی ندارد زین حدیث هر بن مویش بود بتخانه‌ای

3 هر که در عقل لجوج خویش ماند زین سخن خواند مرا دیوانه‌ای

4 هر که اینجا آشنای او نشد باز ماند تا ابد بیگانه‌ای