غزلیات در دیوان اشعار حکیم سبزواری

1 به این لطافت و رو تازه ارغوان نشود باعتدال قدت سرو در جنان نشود

2 فرو تنی بهمه تن شده است پیشهٔ من که سجدهات چو کنم غیر بدگمان نشود

3 فشانم اشک چو باران ز دیده ای یاران خبر کنید که تا کاروان روان نشود

4 بآن رسید که آهی کشم ز سینه خویش که با رقیب خود آن ایار مهربان نشود

1 دل بشد از دست یاران فکر درمانش کنید مرهم زخم عجین از آب پیکانش کنید

2 شهسوارم میرود ای اشک راهش را ببند ای سپاه ناله زود آهنگ میدانش کنید

3 گر رود از اشک سیل انگیز و آه شعله خیز شور محشر میشود یاران پشیمانش کنید

4 خسرو چابک سوارم عزم جولان کرده است معشر عشاق سزها گوی چوگانش کنید

1 جهان گیرئی کز سیاهی برآید ز شمشیر ابروی ماهی برآید

2 هر افسون و نیرنگ کآید ببابل ز جادوی زلف سیاهی برآید

3 جوانا مبر جور ز اندازه ترسم که از سینه گرمی آهی برآید

4 چو افتاده ما را که کام دگرها اگر از تو گاهی نه گاهی برآید

1 پارسایان ریائی ز هوا بنشینند ‌‌ گر بخاک در میخانهٔ چو ما بنشینند

2 پرگشایان ز کمانخانهٔ ابروت سهام ‌‌ بگذشتند ز دل تا بکجا بنشینند

3 توشه حسنی و عار آیدت از من باری ‌‌ خسروان کی شده بارند و گدا بنشینند

4 پارسایان مژه را در حق چشم بیمار ‌‌ گو به محراب دو ابرو بدعا بنشینند

1 بمن گر یک نظر آن ماه زیبا منظر اندازد به پای انداز نظاره تن زارم سراندازد

2 صبا آمد عبیر افشان تو گوئی آتشین رویم ززلف عنبرینش عودی اندر مجمر اندازد

3 ندانم تا بکی گردون خلاف طبع ما گردد خدا این چرخ کج رفتار از گردش دراندازد

4 بلندی چون دهند اجرام علوی از حضیض او را کز اوج التفاتش چشم لطف دلبر اندازد

1 خورد چشم سیهت خون مسلمانی چند کرد ویران نگهت خانهٔ ایمانی چند

2 مژه گان نیست چه آورده ز بهر قتلم کافر چشم سیه مست تو پیکانی چند

3 آن نه دندان بودت درج بدرج گوهر سفته حکاک ازل دُر درخشانی چند

4 گیسوی تست مسلسل شده یا بهر دلی است پی تحریک جنون سلسله جنبانی چند

1 ما ز میخانه عشقیم گدایانی چند باده نوشان و خموشان و خروشانی چند

2 ای که در حضرت او یافتهٔ بار ببر عرضهٔ بندگی بیسر و سامانی چند

3 کای شه کشور حسن و ملک ملک وجود منتظر بر سر راهند غلامانی چند

4 عشق صلح کل و باقی همه جنگست و جدل عاشقان جمع و فرق جمع پریشانی چند

1 یار با ما بیوفائی میکند بی سبب از ما جدائی میکند

2 میکند با آشنا بیگانگی با رقیبان آشنائی میکند

3 راه مردم میزند گیسوی او شمع رویش رهنمائی میکند

4 کاسهٔ گردون بکف بگرفته مهر وز فروغ او گدائی میکند

1 گل رنگ نگار ما ندارد بوی خوش یار ما ندارد

2 زیباست چمن ولی صفائی بی لاله عذار ما ندارد

3 در در صدف نگوئی این بحر چون دُر کنار ما ندارد

4 نغز است ربیع و لیک آنی چون تازه بهار ما ندارد

1 گر آسمان دو سه روزی بمدعا گردد بود که گوشه چشمی بسوی ما گردد

2 نشستهام برهت روز و شب بامیدی که خاک راه توام بلکه توتیا گردد

3 اگر تو زهر چشانی مرا بود تریاق وگر تو درد رسانی مرا دوا گردد

4 ز غنچه لبش ار عقده دلم نگشاد کیم نسیم بهاری گره گشاه گردد