غزلیات در دیوان اشعار حکیم سبزواری

1 چون دست قضا رشته اعمار برشت بگسیختنش خامهٔ تقدیر نوشت

2 از حکم ازل نه رسته برناونه پیر وز دام اجل نجسته زیباونه زشت

3 افشاند در این مزرعه هر کس تخمی ناچار بباید دِرَوَد حاصِل کشت

4 امروز بپای خم می سر مستی فرداست که بر تارک خم باشی خشت

1 زیبی که بشکل هرنگار است در هیبت خوبت استوار است

2 امنیت حسن آفتابی است کش دایرهٔ رخت مدار است

3 مو چون شب وروچوروز ابروت قوسی ز معدل النهار است

4 خطّت خط استوا و خالت چون نقطه بسطح آن عذار است

1 جام جم مظهر اعظم دل درویشان است نخبهٔ جملهٔ عالم دل درویشان است

2 طاعت و زهد ریائی همه بیحاصلی است بجز از عشق که او حاصل درویشان است

3 نقد عالم همه قلب است ولی نقد صحیح کیمیای نظر کامل درویشان است

4 بی نیاز از دو جهان زندهٔ جاوید شود هر که از فقر و فنا بسمل درویشان است

1 ساقی قدحی در ده تقریب و تعلل چیست ایام بهار آمد بی باده نشاید زیست

2 در فصل گل سوری رایج شد می هر چند این جنس بود ممتاز مخصوص بفصلی نیست

3 مستند ز لعل او کل خاصه بنی آدم از جام شهود آنکس کو بهره ندارد کیست

4 نی رجعت و نی تکرار هم رجعت و هم تکرار بسیار بود صورت لیکن همه یک معنی است

1 ای نقش چکل چوگل محدث لم تحلف ان تفی و تحنث

2 از هجر رخ تو تلخ کامم عن منطق المنی تحدث

3 تنیت لی الشباب عمری لوفزت بشعرک المثلث

4 ای آنکه قیامتی ز قامت من هجرک کم اموت ابعث

1 دل را به تمنّا ز تو دیدار و دگر هیچ قانع بتماشاست ز گلزار و دگر هیچ

2 دارم ز تو امید که از بعد وفاتم آئی بمزارم همه یک بار و دگر هیچ

3 بس ناوک دلدوز تو آمد بمن ای گل خواهد دمد از تربت من خار و دگر هیچ

4 ای مرغ چگویم که بگوئیش غرض فهم حسرت زده بنشین لب دیوار و دگر هیچ

1 جسته‌ام شیرین‌سخن یاری فصیح شور شهری خسروی شوخی ملیح

2 پیش آن بالابلند شمشاد پست نزد آن وجه حسن خوبان قبیح

3 لعل میگونش به گفتار بلیغ زنده سازد مرده را همچون مسیح

4 حسن صدغ موثق قلبی الضعیف فیه ما یروی من العلیا صحیح

1 دل و دین می کنی یغما بدین رخ جهان گشتم ندیدم اینچنین رخ

2 چه آتش پارهٔ بگرفته مأوا بکانون دلم ز آن آتشین رخ

3 بشکر خنده زد آن انگبین لب بنسرین طعنه زد آن یاسمین رخ

4 نیاز آرند خیل نازنینان بر آن سرو ناز نازنین رخ

1 تا کی ز غمت ناله و فریاد توان کرد ز افتاده به کُنج قفسی یاد توان کرد

2 آغوش و کنار از تو نداریم توقع از نیم نگاهی دل ما شاد توان کرد

3 رخش ستم این قدر نباید که بتازی گیرم که بما این همه بیداد توان کرد

4 زاهد چه دهی پند که ما از می لعلش نی همچو خرابیم که آباد توان کرد

1 ترادوشینه بر لب جام و غیر اندر مقابل بود مرا از رشک بر لب جان و می خونابهٔ دل بود

2 ز کنج بیضه تا رفتم پرم در دام افتادم بعمرم گر پرافشاندم همان در وقت بسمل بود

3 بگشتم صفحهٔ روی زمین هر خطه پیمودم بغیر از نقش زیبای تو یکسر نقش باطل بود

4 همانا از تو نوری تافت بر آدم که شد مسجود وگرنه کی چنین تعظیم بهر قبضهٔ گل بود