غزلیات در دیوان اشعار حکیم سبزواری

1 دمی نه کار زوی مرگ بر زبانم نیست چرا که طاقت بیداد آسمانم نیست

2 بزیر تیغ تو من پر زدن هوس دارم هوای بال فشانی ببوستانم نیست

3 خوشم که نیست مراروزن از قفس سوی باغ که تاب دیدن گلچین و باغبانم نیست

4 میان آتش و آبم ز دیده و دل خویش شبی که جای بر آن خاک آستانم نیست

1 شورش عشق تو درهیچ سری نیست که نیست منظر روی تو زیب نظری نیست که نیست

2 نیست یک مرغ دلی کش نفکندی بقفس تیر بیداد تو تا پر به پری نیست که نیست

3 ز فغانم ز فراق رخ و زلفت بفغان سگ کویت همه شب تا سحری نیست که نیست

4 نه همین از غم او سینهٔ ما صد چاک است داغ او لاله صفت بر جگری نیست که نیست

1 ای از صفات گشته هویدا همه صفات ذات خجسته ات شده مرآت بهر ذات

2 نزدیک شد که دعوی پیغمبری کنی کز خط کتاب داری و از غمزه معجزات

3 یک بوسه ای ز وجه ز کاتم نمیدهی گویا که فرض نیست بشرع شما ز کوات

4 نی نی مرا چه حد که چنین آرزو کنم بر چرخ سر زنم که زنم بوسه نقش پات

1 خرامد از برم آن قد و قامت عجب گردین و دل ماند سلامت

2 چه نسبت با قیامت قامتت را که خیزد از قیامت صد قیامت

3 سوی مسجد خرام ای بت که زاهد بطاق ابرویت بندد اقامت

4 وفا کن زانکه چون دی شد بهارت نمیبخشد دگر سودی ندامت

1 نی رحم ترا باین فکار است نی بی تو مرا دمی قرار است

2 کی یاد کنی ز بلبل خویش ای گُل که ترا چو من هزار است

3 پیشت دُر اشک مردم چشم ساقط ز محل اعتبار است

4 تو عهد شکسته ای و مارا پیمان محبّت استوار است

1 خطت دمیدو هنوزت سری ز ناز گرانست که بر رخ تو خط بندگی ساده رخانست

2 فتاده سلسله بر پای دل درآن خم گیسو خوش آن دلی که دراین حلقهاش سری بمیانست

3 ز دست دوست دشمن نوازچون نخورم خون که نیست با من مسکین چنانکه بادگرانست

4 چوباد عمر گذشت و مرابخاک ره او هنوز دیدهٔ امید باز و دل نگرانست

1 آن شاه که گاهی نظری سوی گدا داشت یارب ز سرم سایهٔ لطفش ز چه وا داشت

2 زان روز طرب یاد که از غنچه دهانی پیغام بدل سوختهٔ باد صبا داشت

3 آراست چو فرّاش قضا بزم تنعّم از خوان طرب خون جگر قسمت ما داشت

4 روزی که زدندی همگی ساغر عشرت ساقی ازل بهرهٔ ما جام بلا داشت

1 سینه پر ناله و لب خاموش است بر زبان قفل و دلم در جوش است

2 خود گر افلاک و گر عنصر خاک همه را بار غمش بر دوش است

3 آن یک از شوق شب و روز برقص وین یک از جام می اش مدهوش است

4 برهش بسته کمر چون جوزا هرچه کوکب بفلک منقوش است

1 ای آفت جان ها خم ابروی کمندت غارت گر دل ها قد دل جوی بلندت

2 تا آفت چشمت نرسد دست حق افشاند بر آتش رخسار تو از خال سپندت

3 ای ترک سمنبر بسرم تاز سمندی گوی خم چوگان سرخوبان خجندت

4 افتاده خلاصیش به فردای قیامت هر صید که گردیده گرفتار به بندت

1 دل و دین بتی نامسلمان گرفت بیک عشوهٔ کشور جان گرفت

2 بت سبزوار از خط سبزه وار بخد خور آسا خراسان گرفت

3 ز پیکان او یافت حظی دلم را که گفتی که خطش ز پیکان گرفت

4 بدوران مخور غم به دور آن می آر که غم ها برد می چودوران گرفت