غزلیات در دیوان اشعار حکیم سبزواری

1 دل و جانم فدای حضرت دوست نی، فدای گدای حضرت دوست

2 هر دمی صد جهان ز جان خواهم تا فشانم بپای حضرت دوست

3 چشم فتّان او بلای دل است دل فدای بلای حضرت دوست

4 هست پاداش نیستی هستی نیست شو در هوای حضرت دوست

1 باز بلبل لحن موسیقار داشت دعوی دیدار موسی وار داشت

2 گل بگلزار آتش از رخسار زد یعنی آتش نخل عاشق بار داشت

3 عشق او خونخوار بوده است و بود نی همین منصور را بردار داشت

4 مصحف رخسار اگر بنموده است در برابر گیسوی زنار داشت

1 ره و رهبر دلا محبت اوست سود و سرمایه عشق حضرت اوست

2 قرة العین عارفان که فناست نیستی در فروغ طلعت اوست

3 غیبتت از خودی و شرب مدام از دوام حضور ساحت اوست

4 دولت فقر و کنج آزادی بندگی گدای حضرت اوست

1 جرعهٔ ما را ز لعل می پرستش مشکل است گوشه چشمی بما از چشم مستش مشکل است

2 آنکه عالم را به تیغ بی نیازی قتل کرد گر بیارد در حساب مزد دستش مشکل است

3 پسته تنگ دهانش نکته سر بسته ایست حرف ازآن سرّی که بر گل سرببستش مشکل است

4 عشق بی پروا کجا و عقل پر اندیشه کو دام برچین کین هما باما نشستش مشکل است

1 ای من فدای عاشقی هرچندخونخوارمن است خار غمش گو جا کند در سینه گلزار من است

2 دادم نخستین دل بدودرسینه کشتم مهراو لیکن مدام آن جنگجودرقصد آزار من است

3 تا تار گیسو ریخته جانها بتارآویخته گویددل بگسیخته منصورم این دارمن است

4 آنجا که هستی حق است هستی کُل مستغرق است جائی که نورمطلق است کی جای اظهارمن است

1 به چار سوق طریقت بجز متاع محبت بکار نیست قماشی بنزد اهل حقیقت

2 به چشم اهل حقیقت شود مجاز حقیقت شریعت است طریقت طریقت است شریعت

3 همه نظام نبوت بنصه کثرت و آداب همه قوام ولایت بر اسطوانهٔ وحدت

4 نداشت نام ونشانی جمال پردگی غیب بتابخانه کثرت نمود جلوه ز خلوت

1 ای به رَهِ جستجوی نعره‌زنان دوست دوست گر به حرم ور بدپرکیست جز او اوست اوست

2 پرده ندارد جمال غیر صفات جلال نیست بر این رخ نقاب نیست بر این مغزپوست

3 جامه‌دران گل از آن نعره‌زنان بلبلان غنچه بپیچد به خود خون به دلش تو به توست

4 دم چو فرو رفت هاست هوست چو بیرون رود یعنی از او در همه هرنفسی های و هوست

1 گردی از آن رهگذرم آرزوست افسر شاهی بسرم آرزو ست

2 ترک به تارک به میان عقد فقر شاهم و تاج و کمرم آرزوست

3 با چمن و خلد ندارم سری خفتن آن خاک درم آرزوست

4 چند بمانم پس این نه حجاب سیر فضای دگرم آرزوست

1 خانهٔ دل حریم خلوت اوست جان کامل سریر حضرت اوست

2 همه آینهٔ رخ آدم آدم آیینه بهر طلعت اوست

3 آدمی چونکه معرفت اندوخت قابل خلعت خلافت اوست

4 نبود او ذات لیک نعت وی است نیست معنی ولیک صورت اوست

1 شهر پر آشوب و غارت دل و دین است باز مگر شاه ما بخانه زین است

2 آینهٔ روست یا که جام جهان بین آتش طور است با شعاع جبین است

3 با که توان گفت این سخن که نگارم شاهد هر جائی است و پرده نشین است

4 شه توئی ای دوست در قلمرو دلها کشور جانها ترا بزیر نگین است