رباعیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 ای داروی جان خستگانت، درلب گردون زتو سرگشته و خورشید، به تب

2 روز از رخ تو، چو شعله ئی وام کند تا حشر شود، دریده پیراهن شب

1 خاک قدم تو، آب خورشید برد باد سخطت، کلاه جمشید برد

2 هر دست، که چو گان قبول تو گرفت از کل وجود، گوی امید برد

1 چشمم که همیشه جوی خون آید از او همواره مرا، بخت نگون آید از او

2 زان ترس بگریم، که خیال رخ تو با اشک مبادا، که برون آید از او

1 امشب منم و وصال آن سرو بلند می را، ز لبش چاشنی‌ای داده به قند

2 ای شب، اگرت هزار کار است مرو وی صبح، گرت هزار شادی است مخند

1 در نامه ی تو، قلم چو گردن بفراشت گفتم بنویسمت، سرشکم نگذاشت

2 حال دل مشتاق نه آن صورت داشت کان را بسر قلم، توانست نگاشت

1 تا عاقلهٔ ما دل دیوانهٔ ماست یک درد نشان ده، که نه هم‌خانهٔ ماست

2 هر درد که ساغر جهان حصه کند چون درنگری، نصیب پیمانهٔ ماست

1 در خواب شبی، هم نفس یار شدم با وی نفسی محرم اسرار شدم

2 روئی که بدان روی نهادم بطرب بر روی زمین بود، چو بیدار شدم

1 در بند تو بیوفاست دل چه توان کرد بر روی تو مبتلاست دل، چه توان کرد

2 اقبال دو کون عرض کردیم بر او جز محنت دل نخواست دل، چه توان کرد

1 زان شب که نهاد روی بر بالش ما هر شب بفلک همی رسد نالش ما

2 ای یک شبه وصل از پی یکساله فراق بازآی، اگر تمام شد لایش ما

1 هر شب ز دل و چشم خود ای شمع چگل چون شمع کنم، در آب و آتش منزل

2 در آرزوی روی تو ای مهر گسل دل را سرجان نماند و جان را منزل