معمیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 برداشت ساقی ما شرم از میان و منهم گل پیرهن قبا را بگشود و پیرهن هم

1 اگر نه در پی نردند آن دو نرگس مست گرفته اند چرا طاس کعبتین بدست

1 دل گر چه مفلس است بسی گوهر مراد از چشم ما شمرد بدست تو حوراد

1 نشد از آه و ناله احباب عالمی بیرخ مهم در خواب

1 گل شکفت و کوه و صحرا سبز و خرم گشت هم از چمن بیحد سه برگه خاسته وز دشت هم

1 تیغ جور مدعی زخمی مرا بر دل رساند آن جراحت خوب شد اما نشان او بماند

1 تن که بیمار تو شد بر سرکه باشد یاورش چهره زردست و چشم بسته از خون ترش

1 کاش خجسته دل دهد جرعه لعل خویش وی تا بشکافد از دلم آبلها بصاف می

1 تیر مژگان تو بی زهرست زهر آلود نیست گرچه گفتم روستایی وار دریاب ایعزیز

1 جهانی دل کباب از غم که آن گل ز آه مستانش شرار اخگر دل می‌جهد بر طرف دامانش