معمیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 شب هجرست و ما آشفته ایم از زلف او ایدل چو شب تا رست ودرهم راه تو دست از طلب بگسل

1 اهلی چه خوش آنعید که او سوی تو بشتافت بس عید بیابی کم از آن لیک توان یافت

1 نمک در آب حیوان زان لبت از خنده اندازد گر آن شوی برانگیزد که این شوریده نگذارد

1 گمان نیست بعد از کمند تو رستن که خواهند مردم یکی جا نشستن

1 خورشید من برقع کشد تا روی چو مه بینمش گر چه مکرر دیده ام خواهم دگر ره بینمش

1 مشتاق تو ای نگار مفلس گردید چون غارت ساحران چشمان تو دید

2 زان راه زنان هر آنکه بیش اکثر برد باقی همه یکیک و بآخر نرسید

1 ای دور گشته عافیتم از دهان تو تا کی جدا بود دهنم از دهان تو

1 نه که بیخون جگر راحت دل دیده نیافت تا دلم خار نخورد آبله پا نشکافت

1 چو چشم از مژه پرویز نی است لؤلؤ بیز غبار خاک درت را عبیر وش گو بیز

1 یکدم آسوده ز کشتن دل قصاب نبود تیغ خونریز دل سخت ترا خواب نبود