نشد از زخم تیر آهو گریزان از اهلی شیرازی غزل 892
1. نشد از زخم تیر آهو گریزان روز نخجیرش
از آنشد تا کسی بیرون نیارد از درون تیرش
بس گل شکفت و کرد خزان نوبهار از اهلی شیرازی غزل 893
1. بس گل شکفت و کرد خزان نوبهار خویش
حسن تو همچو صورت چین برقرار خویش
چو وقت گریه کردن رو نهم از اهلی شیرازی غزل 894
1. چو وقت گریه کردن رو نهم بر سوی دیوارش
شوم بهوش و باز آیم بهوش از بوی دیوارش
از حسرت آن لب که نبخشد شکر از اهلی شیرازی غزل 895
1. از حسرت آن لب که نبخشد شکر خویش
طوطی زده منقار بخون جگر خویش
تا شسته شد ز شیر لب روح پرورش از اهلی شیرازی غزل 896
1. تا شسته شد ز شیر لب روح پرورش
هیچ از دهان کس نشد آلوده شکرش
ره ز مستی بزنم باز به ویرانه از اهلی شیرازی غزل 897
1. ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش
چون مرا شوق تو بیرون برد از خانه خویش
کوهکن چون بر نیامد با دل از اهلی شیرازی غزل 898
1. کوهکن چون بر نیامد با دل خود رای خویش
عاقبت از عشق شیرین تیشه زد بر پای خویش
چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل از اهلی شیرازی غزل 899
1. چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل خویش
آه ازین داغ دل و وای ز دست دل خویش
ای اجل مهلت من ده که ببوسم از اهلی شیرازی غزل 900
1. ای اجل مهلت من ده که ببوسم دامنش
دشمنم نیزمکش تا بکشد رشگ منش