بسنگی دوستان را یاد میدار از اهلی شیرازی غزل 831
1. بسنگی دوستان را یاد میدار
بگو دشمن چو سگ فریاد میدار
کاکل شکست و شد گره کار بسته از اهلی شیرازی غزل 832
1. کاکل شکست و شد گره کار بسته تر
کار دل شکسته ما شد شکسته تر
پیش خورشید رخش کی ماه گردد از اهلی شیرازی غزل 833
1. پیش خورشید رخش کی ماه گردد جلوه گر
چشم کج بین آفتابی را دو می بیند مگر
معلم، آن گل نو را به خار از اهلی شیرازی غزل 834
1. معلم، آن گل نو را به خار و خس مگذار
چو با منش نگذاری به هیچکس مگذار
ای بی تو روزم از شب غم جانگدازتر از اهلی شیرازی غزل 835
1. ای بی تو روزم از شب غم جانگدازتر
شب از هزار روز قیامت دراز تر
در دل آمد یار و گشت از دیده از اهلی شیرازی غزل 836
1. در دل آمد یار و گشت از دیده غمدیده دور
بیش از آن نزدیک شد در دل که گشت از دیده دور
یک جرعه به خاکم فکن و خاک از اهلی شیرازی غزل 837
1. یک جرعه به خاکم فکن و خاک بجوش آر
وز بیخودی مرگ مرا باز بهوش آر
جان رفت و دل مقید صد غم بود از اهلی شیرازی غزل 838
1. جان رفت و دل مقید صد غم بود هنوز
تن خاک گشت و دیده پر از نم بود هنوز
ای باد مکش برقع جانان مرا از اهلی شیرازی غزل 839
1. ای باد مکش برقع جانان مرا باز
روشن مکن این آتش پنهان مرا باز
از تیر تو در خاک طپد مرغ از اهلی شیرازی غزل 840
1. از تیر تو در خاک طپد مرغ هوا باز
از خاک مگر می طلبد تیر ترا باز