غزلیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 زشت است کان نکورو از حد برد جفا را گر بد نیاید او را طاقت نماند ما را

2 تا چند عاشقان را خوبان به رشک سوزند یارب جزای خودده این قوم بی وفا را

3 افسوس ای عزیزان کز بهر بی وفایی بیگانه کردم از خود یاران آشنا را

4 چون کوهکن نیابد شیرین کسی وگرنه فرهاد بر تراشد چون او ز سنگ خارا

1 چون تو گویی سخن این دلشده را گوش کجا دل کجا عقل کجا فهم کجا هوش کجا

2 پای بوسی زسگت گر دهدم دست بس است من کجا وصل کجا بوسه و آغوش کجا

3 تا تو در جلوه حسنی چو گل ای سرو سهی بلبل دل بود از شوق تو خاموش کجا

4 جوی خون می رود از دیده ام ای باد بگو که شد از دیده ام آن سرو قباپوش کجا

1 نقشبندی که کسان عاشق و مستند او را گو چنین ساز بتی تا بپرستند او را

2 زاهدان سنگ که بر شیشه میخواره زدند نه همان شیشه که دل نیز شکستند اورا

3 عالمی گر بکشد کیست که گوید که مکش کز محبت همه کس واله و مستند اورا

4 شهسوارا بگذار این که ببوسم باری پای صیدی که به فتراک تو بستند اورا

1 نیست آن در که ز گوش آمده تا دوش ترا می چکد آب لطافت زبنا گوش ترا

2 یک نگاه از رخ زیبات مرا هست طمع دین ترا عقل ترا صبر ترا هوش ترا

3 آه من سوخت جهانی تو عجب سنگدلی که نیارد نفس سوخته درجوش ترا

4 گرنه در خون دل خود شوی آغشته چو صید کی سک یار کند دست در آغوش ترا

1 باز چون شمع سحر رشته جان سوخت مرا مرده بودم دگر آن شمع بر افروخت مرا

2 چون شهیدان توشد جامه خونین کفنم در ازل عشق تو این جامه بتن دوخت مرا

3 سخن اینست که می نوش و دگر هیچ مپرس مرشد عشق همین یکسخن آموخت مرا

4 بنده ساقیم ای خواجه زغم آزادم دردسر چند دهی کس بتو نفروخت مرا

1 ز فتراک‌سوار من چه معراجی است آهو را سر آن آهویی گردم که قران می‌شود او را

2 نکوخویی ز خوبان رشک عاشق بار می‌رود از آن نیکویان دل می‌دهم خوبان بدخو را

3 به محراب دعا ابروی او می‌جویم و چون من دعاگویی‌ست در هر گوشه آن محراب ابرو را

4 کنون سختست محرومی که بعد از آشنایی‌ها سر بیگانگی با من بود آن سرو دلجو را

1 چون به زنجیر محبت بسته یی پای مرا عفو باید کردنت دیوانگی های مرا

2 من بسر گر میروم جرمی ندارم زانکه تو هر دم آتش می فروزی دیگ سودای مرا

3 از من دیوانه گر نیک و بدی دیدی مرنج رو مده در خاطر خود زشت و زیبای مرا

4 این قدر بینایی من بس که جز خاک درت در نظر چیزی نیاید چشم بینای مرا

1 چه عقل و دانش و هوشیست بر کمال مرا که ی برد دگر آن خط برون ز حال مرا

2 شراب کوثر اگر ساقیش نه دوست بود حرام باد اگر آن می بود حلال مرا

3 چو خضر از آب حیات لبت نگردم سیر اگر حیات بود صد هزار سال مرا

4 گمان مبر که خیال کس دگر دارم که جز خیال تو کس نیس در خیال مرا