غزلیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 این حسن و ملاحت نگر آن کان نمک را کاتش زده در رشته جان شمع فلک را

2 دامان ملک گرچه نیالود درین خاک بر خاک نشینان تو رشک است ملک را

3 از حسرت ماه تو که بر اوج سماک است صد قطره خون در جگر افتاده سمک را

4 زان کان نمک ای دل مجروح چه نالی خاموش که ضایع نکنی حق نمک را

1 دل اگر زغم خروشد چه غم از خروش اورا که فغان دردمندان نرسد بگوش اورا

2 دل من زنوش آن لب نرسد بکام هرگز مگر از کسی که داد این لب همچو نوش اورا

3 اگر ای عزیز یوسف به منش نمی فروشی به زکات حسن باری ز نظر مپوش او را

4 دل من چو دجله خون نکند چگونه طوفان که هوای دوست آرد همه دم به جوش اورا

1 پیش تو دیده گر نبود غرق خون مرا خون می چکد زدیده و دل در درون مرا

2 من خود نشان تیر ملامت نگشته ام عشقت نشانه ساخت به داغ جنون مرا

3 رخسار لاله رنگ تو در دیده بایدم بی تو چه سود چهره بخون لاله گون مرا

4 این سرخ رویی ام بس اگر می کند فلک موی سفید در قدمت غرق خون مرا

1 اگرچه از رخ خود چشم بسته یی ما را نهان ز چشمی و در دل نشسته یی ما را

2 ز جعد زلف تو هر موی ماست زنجیری چرا درین همه زنجیر بسته یی ما را

3 تو را که طاقت آهی ز خوی نازک نیست چرا به سنگ ستم دل شکسته یی ما را

4 زما به خشم مرو ای طبیب خسته دلان بیا که مرهم دلهای خسته یی ما را

1 اگر تو وصل نبخشی چه چاره سوخته را به آفتاب چه نسبت ستاره سوخته را

2 بیا و لاله صفت چاک ساز سینه من برون فکن جگر پاره پاره سوخته را

3 ز دوزخش چه غم آن دل که سوخت داغ تواش کسی نسوخت در آتش دوباره سوخته را

4 نظاره تو جگر شوزدم مرو از چشم دگر مسوز به حسرت نظاره سوخته را

1 چون شمع اگرچه آنمه مهرش گداخت ما را برق چراغ حسنش جان تازه ساخت ما را

2 ما را ز در سگ او گر راند ازو نرنجیم ما قلب نارواییم او هم شناخت ما را

3 در کوی عشقبازی داویست هر دو عالم چشم فضول ننشست تا در نباخت ما را

4 از شوق نعل اسبش سر خاک راه کردیم وان مه ز ناز توسن بر سر نتاخت ما را

1 پیش از آن کین گرد هستی سر زند از خاک ما با رخ خوبت نظر می‌باخت چشم پاک ما

2 دیگران از داغت ای گل همچو سرو آزاده‌اند برق رخسارت نسوزد جز خس و خاشاک ما

3 آتش سوزنده‌ای ای شمع و ما پروانه‌ایم گرد آتش کس نگردد جز دل بی‌باک ما

4 غیر شمع از اهل مجلس کس دلش بر ما نسوخت در دل خوبان نگیرد آه آتشناک ما

1 در گریبان ریز ساغر زاهد سالوس را تا بسوزد ز آتش می خرقه ناموس را

2 خسته دل را دمی جانبخش می باید طبیب عیسیی جو کین کرامت نیست جالینوس را

3 چون گدایانم بهل کز دور می بوسم زمین زانکه من لایق نبودم دولت پابوس را

4 گرنه در دل آتشین رویی بود از دل چه سود شمع اگر نبود چه خاصیت بود فانوس را